in het woud
schier ondoordringbaar
galoppeer ik
op de laatste overgebleven eenhoorn
wijzen wijken uiteen
kringen om
hun ziel
mijn entrada
luid ruisend begroet
op die venusheuvel
ontspringt een beekje
teer kabbelende naar benee
floreert maagdelijk gras
mosgroen onder voetzolen
barrevoetse wortels klinken
in de genesis van het nieuwe
dat vol bravoure
met jeugdelijk elan
ontspruit
de laan wordt allengs smaller
bomen stappen kleiner langszij
wanneer het oog blijft puilen
is het waas der waan nabij
geen vogelkreet bekrast de lucht
er zijn slechts wolven, zij hongeren
vlucht, vlucht, ijlt de noorderzucht
verdwijn uit dit verdichte woud
in de ruimte huivert het kind
zijn bed voelde nooit zo koud
ik wil slapen in een groeiend woud
van vier voetbalvelden per uur
met geredde dieren
op een afgekoelde aarde
ik zap door zwarte gaten
koren op een hongermolen
te laat om wat uit de ijskast te halen
orang oetans ijsberen in kooien
het dooit van noord tot zuid
het televisiebeeld sterft uit
en ook mijn voetbalploeg heeft verloren
in het oude woud
wordt niet gerekend
er is op en ondergang
voor en na staan
in het hout getekend
je weet niet hoe oud je bent
hoeveel keer je nog moet slapen
wanneer de winter winter wordt
er is geen goede oude tijd
Andantino 88
“Der Wald”
met mijn ogen
ging ik over het pad
bomen omringden mij
bosgeur drong in mijn neus
openhartig in gesprek
met het woud
vergat ik de tijd
voldaan van indrukken
keerde ik terug
naar mijn schrift
In evenwicht aan tafel
snijdt hij plakken kaas.
Het gaat om schommelen
om recht te mogen snijden.
Precies goed schommelen.
Dus zo is het. Liefste,
daag aan de zomen van dit woud
en het is zomer. Ik slis
en beslis toch dat
uitstel is geen afstel
(het einde is…)
is uitkomst en komt goud.
Recente reacties