Ik heb een abortuspraktijk in mijn bovenkamer.
Daar drijf ik ongewenste gedachten af,
illegaal.
Ik verdrink mijn verdriet in gemberbier.
Zeg maar, kan er een droge emotie bestaan?
Als ik mijn ogen sluit,
blijven muren zichtbaar.
Dan regent het in mijn glas.
Druppels verdunde jodium vloeien
in even dunne, schaduwrijke wonden.
De stilte overstemt monotoon
de geluidaanwas
van die ene gevoelige snaar.
Ik zou willen dat er nog dagen
van morgen bestonden.
Sinds de laatste schepen zijn vertrokken
is er geen houden meer aan.
Boeren hooien lieve lust
vrouwen spugen pap tot tafel.
Zag jij ze?
De kraaien pikken ogen
onder valse bodem stroomt het
langzaam starend met gewoon.
Te intens geboren
bloeden naar hartelust
wilde dansen met mijn draak.
Bij ons laatste avondmaal
niet anders
wijn zuipen we niet
plakkende hostie
gehemelte aan elkaar.
Hoe ik leefde voor de gladiolen ?
Scrotum van de buurt
stijft zich op
aan nog een psalm
tepels kost voor kosters ogen
blauwdruk jouw zak.
Orgel pruttelt beloftes
rollen peper tussen
munt in zak om preekgal
door te slikken.
Zwarte roos
van krans gehaald
niet alles is per slot van rekening
lelijk aan jou
en het moet toch ergens begonnen zijn?
We hebben
starende bergen gesplitst
veensap gedronken
fatalistisch imago geswunged.
Ik dronk jou ’s nachts
en jij teveel.
Je humeur
clementine
oranje.
Vaak likte je wonden
in mijn vuur.
Waaien is het beste
maar het verder
staart mij aan.
Vandaag slaagt het kind er nog één keer in
zijn wonden te slaan in hoog sluipend gras
hij is een soldaat, schreeuwt wat
lager dan zijn broer, het onnozele kleintje
Het geweer is van vurenhout, onder zijn
neus een blikje Cola Light
beter dan verrotte tanden als je oud bent
zegt moeder, zij drinkt de Viva
Hij schiet wat in het rond, maar er is niemand
die antwoordt, schuimbekkend crepeert
tussen kindergelach en vlechtende meisjes
Hij slaat in het gras, er springt een gifgroene
kikker omhoog duikt in de vijver
hij smijt zijn geweer naar hem toe
Er drijft een oorlogschip tussen de gele lissen
vader pompt een oranje bal naar de kloten
Ze beginnen, roept hij.
zij brak in het café een lucifer
de oude vrouw
en schoof een helft naar hem
de jonge man
ze tikte met een vinger
haar lippen aan
en zweeg hem haar verhaal
liet niet haar wonden zien
woordenloos streelde hij die nacht
haar schonkig lijf
kuste één voor één haar gruweltekens
als was zij de liefde van zijn leven
en tussen de eerste blik en zijn vertrek
viel van belang alleen het woord
dat alles zei:
Buchenwald
Er is een prijs voor alles, ook voor zwijgen en het lam
dat ritueel aan mootjes wordt gehakt en opgestapeld in
snackbar Shalom aan het spit rond draait om de as
van het kwaad langs het vagevuur wentelt en ziet
dat het goed is hoe alles overloopt in elkaar
begoten met knoflooksaus, gegeten met gebroken
brood weg gespoeld met cola door het lijf
dat hunkert naar de poëzie van Augustinus
de clown met de zeven wonden, terwijl Judas
door de speakers schalt: neem dit brood neem
dit lichaam, neem plaats in snackbar Shalom.
Er is een plaats voor wijzen aan de bar
en voor dwazen aan het raam. Ik doop
mijn frietjes in onschuld. Ik betaal
voor mijn zonden ik bedank Maria
en offer mijn dagen ik sluit mijn maag
af met zoute yoghurtdrank ik weet
dat alle leven leven is ik zal spellen
hoe de letters langs het raam geslingerd
zijn zoals ik tussen hoop en vrees en bid
dat er ook nog ooit een gerecht
mag zijn maar weet wel beter hoe
de wereld draait aan het spit.
Dit is zoals ik het bedoeld heb.
Ik geef het over in uw handen.
Deze stad die sleutels heeft
zal vleugels vinden om te vliegen
te ontsnappen aan dit lijden
deze spelfout van de tijd
het zal heel en zwijgend zijn.
De wonden worden afgedrukt.
Mascara glitters, alles glijdt
langs heuvels af, de bekken
in die wijd geopend staan.
Eronder gaapt het bloeden.
Het is een mechanisch hart
dat voort zet, niet te stoppen
is. Gevoel ontbreekt. Alleen
het ego is zo groot dat het
kwijlt bij het zien
van een spiegel.
Succes & roem staat er
in spiegelschrift.
Daaronder glimmen wonden.
Nee, er is niets aan de hand.
Ik werd verkeerd verbonden
door een frontsoldaat.
Ze kijken
omhoog tot het
puntige uiteinde
van de kerktoren
buigen voor
hoogwaardigheidsbekleders
in toga
Hunner rode tabbaard
afgewerkt
met schapenwol, de
Band met slangenhuid
Gewapend met
dum dum kogels
stijgen ze te paard
De mantel
der liefde
weggenomen, zodat
de loden kern uitéénbarst en
Grote wonden veroorzaakt.
Aan het einde van onze dromen
gloort een inzicht dat ontwaakt
over de weemoed en fantomen
waarmee geluk soms wordt gemaakt
In de beerput van het verleden
waar we elkaar gingen doorgronden
roert zich de tijd die is geleden
geurt het nu naar oude wonden
Je hoeft me alleen maar te vinden
ik heb je altijd al gekend
de hartstocht is gaan ontbinden
ik ben al bijna aan ons gewend
In de verstomde holte van een traan
bouw ik onachtzaam een kaartenhuis,
omgeven nog door mijmeringen
over het vorige dat zo plots viel.
Want zo ik nu weet
kan men niets dan treurnis bouwen,
op de fundering van een meermaals gebroken ziel.
Toch waag ik mij eraan.
Uiterlijk vertoon van bravoure, zelfs ietwat frivool,
maar de donkere nachten snijden de wonden
en in het requiem van ’t kaartenhuis
klinken de rouwende noten
waartussen ik thans opnieuw dwaas dool.
Pook maar gerust je vingers
In de gaten van mijn dode duif
Zijn het wonden? Ja
Is het jouw bloed? Nee, het zijne
De tweelingduif weet niet welke dans hij is ontsprongen
Aan de valse bodem plakt een briefje
Vroeger kon je er in Griekenland benzine mee kopen.
In het publiek zit de oude kruisboogschutter
Mijn dubbelgangster kust de nagel van zijn linkerduim
Ik kan mijn ouders niet zien
Maar ik weet dat ze er zijn
Hopen ze dat ik mij belachelijk maak?
Nee, ze wensen dat ik de show steel en geld vergaar.
Plots springt mijn dubbelgangster op en
Ze beschuldigt mij van brand en spaarzaamheid
Er breekt paniek uit
Niemand wordt vertrappeld en mijn vader blijft over
Ik bekijk hem, vertederd, ik wil hem kreupel maken
Een aambeeld op zijn schenen laten vallen
Maar ik bezit de kracht niet om het aambeeld op te tillen.
Recente reacties