ik hou van het geknepen licht dat niet alles onthult
van de sluier, de nevel, de hunkering
die nooit alle wensen vervult
ik vervaag
ik volg de schemer
die ’s ochtends het verlangen naar licht bedekt
die ’s avonds zweemt naar de diepte van duisternis
bloemen sluit, ogen opent
zich tot oneindige verten strekt
de schemer, die woorden in half beschenen wolken leest
maar nog genoeg onbesproken laat
voor het volle licht
dat niettemin het duister vreest
na de bommen
weer de stilte
voor even maar
de eerste officiële daden wachten weer
het nieuwjaarsconcert
de oliebollen en koffie
het schansspringen
nou, voor mij… hoeft het niet
naar schoonmoeders
nou, voor mij… hoeft het niet
misschien wat zwartgallig
laat mij maar vandaag
ik sla me er wel doorheen
glimlachen op straat
handen schudden
de beste wensen en alle goeds
nou, voor mij… hoeft het niet
ik wil met rust gelaten worden
geen telefoontjes
geen huisbel
en zeker geen zoenen!
voor mij… hoeft dat niet
ik maak me hier
niet populair mee
dat deert mij niet
diegene die mij kennen, weten…
mag deze beker vandaag
dus aan mij voorbij gaan
ik zwelg even
mag toch wel?
papier is geduldig
ik niet
een aanrollende golf van woorden, gevoelens, klacht, smart, misère, dood, dood, wensen, energieloosheid, op, moeheid, verontwaardiging, pijn, lefloosheid, lijdzaamheid, dood, zelfmoord, depressie, angst
doet acteren
een era van zwijgen is voorbij
lijdzaam toezien is een gepasseerd station
hoe zou ik graag
weer mijn ogen openen
zonder tranen overzien
vrij ademen
mijn wereld, jouw wereld
ze loopt over
bloesem
lover
het rommelt
in de verte
(ik weer)
wat een geluk
hier is het
helder zegt ze
ik schuim
de melkweg af
er valt niets
te wensen
een elektrische stoel
het centrum van een cirkel
bruine gaten hier rookt zij
haar laatste wensen
iemand vraagt of het goed is
iemand vraagt wat er moet
goed is alleen de stilte
en er moet niks sinds
als je er niet bent ben je weg
dat schrijven de peuken
in het kleed aan haar voeten
straks gaat ze mee met de rook
in het blauw zal ze wonen
thuis waar ieder al is
Er gaat iets om in dagen waar geen mens
een weet van heeft. Hoe tijd vermalen
wordt met stof en zand, en water opdat
het niet te dik en traag door weken
ploegt. Wie woont er nog in weken,
wie wil nog weten waar hij woont
als wijken in de winter niets weten
van kou, sneeuw zorgvuldig uit
gestrooid rond kerstmis nieuw
jaar ontdooit en lente door
dubbele beglazing stroomt.
“Ik weet van geen tijd”
zei Japi en hij sprong.
volgende
nog beter
alstublieft
de tederheid is weer voorbij
de zinnen zijn verzet
en uitgeblust de vuren
laat binnen nu het donker
en knijp de ongebruikte ogen
ontdoe de huid van overschot
de voeten van hun overtal
waar is de plek die groeit
de kiem van nieuwe wensen
Recente reacties