Er gaat iets om in dagen waar geen mens
een weet van heeft. Hoe tijd vermalen
wordt met stof en zand, en water opdat
het niet te dik en traag door weken

ploegt. Wie woont er nog in weken,
wie wil nog weten waar hij woont
als wijken in de winter niets weten
van kou, sneeuw zorgvuldig uit

gestrooid rond kerstmis nieuw
jaar ontdooit en lente door
dubbele beglazing stroomt.
“Ik weet van geen tijd”
zei Japi en hij sprong.