De gracht loopt uit in een vlek
en de wal reikt verder dan ik
in een poging om het water.
Als ik mijn armen spreid in o
heb ik de hele wereld lief, maar
mis ik jou om een kosmos.
Ik steek mijn nek uit en staar
je billen na. Echte liefde
laat alleen maar golfjes achter.
flamboyant en extravagant
wandelt, nee schrijdt hij voorbij
neemt even zijn hoed af
voor grijze vogels op de galerij
van het appartementencomplex
tot dat donkere straatje
waar hij ooit strategisch was neergezet
als een tinnen soldaatje
men fluistert, beschimpt en kluistert
hem op fictieve gronden
hij ronselt en raust, hoereert en smoust
voorbij het kruispunt naar lager wal
zwerft over de stoep zijn schaduw
hij neemt hem mee tot hij sterven zal
de bedrogene
wist niet beter
dan dat hij onder water liep
onvast en traag van stappen
geduldig toch
langs scholen vis en wier
was het doorgaan
weerbarstig blijven voortgaan
als het noodlot
ogen glazig op de wal gericht
hij kende niet
de dwarse rust van lange nachten
het was van oren dicht
en nooit meer ademhalen
Van de sloot in de wal belandde hij
zomaar ergens in het midden van nergens
waar paardenbloemen precies hetzelfde
leken te bloeien, of waren het toch
koeienbloemen? ‘Enfin, wat maakt het uit’
dacht hij verrukt, ‘ik heb me bevrijd
van die taal’.
Zijn kleding trok hij naar binnen, recht
door zijn mond, zijn stropdas, winterjas
sokken, et cetera, tot slot laatste blabla’s
toen zag, voelde hij bladgouden vleugels
kreeg zilveren teugels
en een wolk in de vorm van een paard
streek onder hem neer.
Dravend door zeeën, rivieren, met hulp
van allerlei dieren, bereikte hij hoogten
die hij nooit had gekend
alle taalregels vergetend
uitte hij echt ware dingen
zoals vogels die zingen
abstract met gevoel, dat is wat ik bedoel.
Recente reacties