zie de avond
balt zijn vuisten

jij vecht
en ik vang
het ruisen van engelen
die door dit maaiveld

lopen we moeten blijven lopen

laat een spoor van bomen na
tegen het dunner worden van de lucht
kan ik niet helpen – schiet ik oeverloos tekort

zie de avond
stolt zijn duister

jij vocht
en ik ving
het lekken van jouw
mergpapieren gezicht

laat me je stelpen

ik draag je naam en leg je neer
in dit slapeloos gedicht
met de herinnering

aan ruimte

maar te licht
voor de zalvende woorden
van een dwalende god