Ze kwijlt iets over zon en maan
sleept sterren aan, en diamanten
flonkering. Ze morst wat dood
en diep verdriet en schuwt daarbij
de waarheid niet. De waarheid die
zo goed en groot door God

over de wereld uitgestrooid
wordt, fijne sneeuw die liggen
blijft. Ze maakt er ballen van,
een pop, beschrijft met zwarte
kool wat knopen, propt
een wortel in zijn wit
gezicht. Ze heeft een neus
voor dat soort zaken. Alles
wat ze raken kan gaat mis.
Maar iedereen roept
dat het prachtig is
omwille van de vrede.

Ja, mooi is dat toch
vrede. Stil en vredig
spelt ze s, n, e, e, u, w
alsof het kerstmis is.
Dan komt de dood
die eerlijk is,
trekt zijn pistool
en mist.