Resultaten voor de tag riet

met water praten – pallas van huizen

Zachtjes drijven de eerst gevallen blaadjes naar links de wind, de oude lente is tijdelijk het spreken verleerd riet buigt moeizaam, tegenlicht weerspiegelt, verblindt zwijgzaam zielloos glinstert een zilveren spoor door het water als een volwassen waterhoen even met zijn feloranje snavel de waterkant zoent Hij kijkt niet naar mij, ... »»»

uit – b. vogels

mijn stappen verstuiven mijn adem is pluis op een dag ben ik enkel nog wind in een urne van riet kan ik me vinden als een bries in het laatste ruis

stromingen – c.p. vincentius

Aan de oevers van de volksaard drijft de bastaard tussen het riet en zucht: ‘Ik ben al met al meestal het meest benevelde onechte kind en beweer met de richting van kreten mee naar de draaikolk van emoties te drijven. Zo ben ik één met stromingen en voel me weggezogen ... »»»

* – berrie vugts

Wanneer door de mist de eerste zonnestraal breekt Wanneer het klamme riet zwijgt door de mist Schijnwerperig gericht licht blikt Wanneer de donkere wolk majestijtelijk voorbijglijdt De douw om mijn schoenen krult Het asfalt zachtjes wedt Wanneer door de mist De Rotte voor het eerst van de ochtend oplicht Dan ... »»»

laat me – b. vogels

laat me nu maar gaan uit de dwaasheid en het razen naar de randen van de wereld waar merels het einde van de stad inluiden en uit de verte de velden mij bewegen naar het stille land van zand en zingend riet en niets mij nog terug kan fluiten

weg – bart pinnoo

Dromen verstard in hun kracht bewolken de hemel. Drijfveren zitten vastgeroest in hun horlogekast. Het zicht naar de toekomst hangt in een te klein kadertje. Een slingerende weg vervaagt in de zontrillende lucht. De glinstering op het water staat stil in de wind. Het filmroleind rikketikt tegen de projector. Een ... »»»

droom – richard kamsteeg

Ik beweeg mij als een vis door het riet dat nu nog vriendelijk wuivend al even ondoordringbaar is als straks gevlochten, dat onder- en bovenwereld scheidt, waarbij ik vreemd helder maar toch langzaam stikkend even boven kom om deze regels op te schrijven, gehaast, al weer verlangend naar beneden.

zingend ijs – jan holtman

Het ijs, spiegelzwart, zingt een duister lied onder haar slagen golvend op het water tot het gele riet bevroren kragen ‘Net walvissen’, zegt zij en ik doe een slag en vat haar heupen; ‘Meerminnen Lief, het zijn meerminnen, zingend over jaloezie.’

Recente reacties

Robert Kruzdlo: Zou het gedicht willen herschrijven, toch...? Kruzdlorobert.com
Robert Kruzdlo Flow Teksten: Ja, nu ik het terug lees..., hier-en-daar valt er weer, alweer iets te schaven. kruzdlorobert.com
Manja Croiset: Beide en niet beiden. ...
Krishna: zegt:Ha, ja, het ligt natuurlijk voor de hand om het te lezen als een soort van ode aan mijn ...