Een bouquet ontvangen
van een minnaar
met de tekst PASSIEFLORA
die naam zou kunnen bij huwelijken
maar dat klinkt mij te obligaat
in de oren
Een bouquet ontvangen
van een minnaar
met de tekst PASSIEFLORA
die naam zou kunnen bij huwelijken
maar dat klinkt mij te obligaat
in de oren
neem woordenboek
en stoomwals
of zo’n ander
apparaat waar ze
dingen mee pletten
zorg dat boek
plat wordt
letterlijk
niet figuurlijk
zeg schuin
ik bedoel dus
niet schuin
plat… en dun
nee flinterdun
naderend tot een vlak
maak er vervolgens
een lijn van
en dan een punt
dat lijkt me
leek me
het perfecte
ideale gedicht
maar alle…
bij elkaar
hoe krijg je dat
online/geüpload?
dat lukt vast
je zus ook niet
moeilijkst overbrengen
geur van punt
(hoe rook de big bang?
wie had daar neus voor?)
In een appelgaard kan onrust bezinken,
kan een vermoeide aarde even stilstaan,
kan dorst in overvloed verdrinken
en kunnen dagen zomaar voorbijgaan.
In de tuin weerklinkt schraal verlangen.
In een gewaagde poging wellicht
om schaduwen van het verleden te vangen.
Dat is toch waarvoor muren zijn opgericht.
Het wachten is op de ontknoping
van de wurgende wrong in tijdelijke tijd.
Zo klinisch als het paradijs, ik noem maar een ding,
hoeft het nu ook weer niet te worden. Met respijt.
Jij, jij zal er altijd zijn
en ik, ik ook
wij zullen er altijd zijn
er is geen weg
geen terug
het is, het is, het is
en het zal altijd zo zijn
jij, jij zal er altijd zijn
en ik, ik ook
ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw
of zijn het mijn stappen, doch onbetreden
wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten
want wat ik wist, is te lang geleden
ik heb blinde muren opgetrokken
om kilte te weren die schuurt als zand
ik hou mezelf een universum voor
parallel, en ik sta aan de andere kant
ik luister naar mijn adem
die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil
ik slik met mijn tong
die niet spreekt wat ik zeggen wil
als ik een vliegtuig was,
had ik vleugels en kon
vliegen als olifantje Dombo
met mijn lange slurf was
ik dan een miereneter
en vrat mieren de hele dag
maar omdat ik van pindarotsjes
hou, ben ik geen miereneter
en helaas dus ook geen vliegtuig
ze blijft maar mondloos naar me staren
mijn plantaardige moeder
in haar veld verandert niets
ook niet met een klap
in haar landschap horen rozen
haar blik rolt ten einde
uit de stoel
wat rest draait wel op wielen
ze heeft ogen om te aaien
strelen is iets goedaardigs uit een verleden
in haar tuin van heden
ben ik niets
Wijs me de steen in het hoofd,
elke beweging voert tot
een traag schouwspel.
Ik lig en jij
naast mij tussen de coulissen
van het leven.
De wereld oreert, creëert en fêteert.
Wij leggen vruchten op de tong
en zwijgen
louter
om het zwijgen.
ik hap blijmoedig naar adem
want ik weet dat wat ik ga zeggen
vijftig procent schokt
de andere vijftig procent oplucht
‘welke tv-programma’s doen we?’ vraagt mijn manager
allemaal willen ze weten of ik het meende
of ik de geschokte vijftig procent haat
(en zo ja waarom)
of ik de opgeluchte vijftig procent omarm
(en zo nee waarom niet)
terwijl ik onder studiolampen vecht tegen de slaap
en op de rand van pure desinteresse
mijn provocatieve repertoire afwerk
stromen nóg meer verzoeken bij mijn manager binnen
‘nog twintig tv-interviews en je hoeft nooit meer wat te zeggen’
rekent hij voor
‘als ik de steen nog wat harder in de vijver had gegooid waren het er minder geweest’
mijmer ik
geen rekening houdend met mogelijk nog te volgen doodsbedreigingen
opstootjes
prominente landgenoten die hun positie kiezen
en daarmee mijn uurtarief zomaar verveelvoudigen zouden kunnen
Er is een tijd van komen en gaan
daartussen sta je op een scheermes
blaffende menigtes toe te hoesten
dat de poëzie geletterde zuurstof
is zonder welke we hersendood tussen
de stenen bewegen van geboorte en dood.
Als je nooit zegt dat iets mooi is omdat
je niet kunt zien wat van een ander eeuwig
deelbaar is ben je net als het heelal
alleen tril je negatief in een hoekje,
ook als er geen hoekje is omdat er zoveel
hoekjes zijn met trillende ego’s. Je trilt
altijd mee met de energie. Je weerkaatst
klanken van werelden die je niet kent omdat
leven een voortzetting is van alles wat koolstof
verbindt aan de hartstocht. Het staat steviger
als je geschiedenis de jouwe weet meedeelt in
de draaiing van de as.
Recente reacties