sluip als een dier de straten in
tot je een en ander bent
ergens wacht men nog op jou
achter je is opgeruimd
nog de kraters en de muren
al verkoopt men er nu wereld
die nooit kleiner was
dan deze vinger op de ruit
van de zoemende bus
alles wat hier leeft heb je zelf begraven,
klopt bij binnenkomst het stof van je jas
en maakt een grap over de NS
achter een deur volgt dezelfde deur
Overal kun je afspreken
onder dat blauwe bord van de NS
dat metalen concerten en voeten dirigeert.
Behalve in Amsterdam.
En jij verwacht me daar
met bloemen, een grapje, misschien
een excuus over hoe laat,
wat wel en niet had kunnen zijn.
Er golven mensen onder bogen,
die vervagen tot strepen, die
verworden tot bijen die dansen en
het station muilkorven.
Er wordt mens geperst, rij aan rij
door smalle monden geperst terwijl
arbeiders breken, blootleggen en reconstrueren
een verleden achterhaald door vertraging.
En jij verwacht vast geen slotredes
bij mijn aankomst, want
overal kun je afspreken onder het blauwe bord,
behalve op Amsterdam Centraal Station.
Recente reacties