Jammermannen rammen
storm dronken winter worst
in mijn apparaat
maar ja, ik droom
oranje bitter perzik naakt
van geur nacht sap
vrij dan vogel
land aan schoonheid
lust je
geen prachtpaar waar
ik melk uit schenk
kus jouw licht spel
met je blik
op mijn roodborst
toe lik deze roos van vlees
spuit mijn verdriet mooi vol
kaap haar, zeg maar
slaap blauwoogje
Tevreden zijn met wat je hebt
is niet poëtisch
als je alles hebt.
Dus vertrek je voor een droomreis
over oude mijnenvelden
naar het land van koning eenoog.
Een jongen met een beenprothese
gidst je naar het strand.
Je zont in de geur van bermbommen,
je valt op je rug van de schone hemel.
Na het ongeremde naaktzwemmen
schud je melk en honing af.
Thuis, met vrienden die het wat minder hebben,
blader je in het album.
De gids staat niet op de foto.
je kunt vinden
dat zon zwart moet
omdat leven veel te licht
je kunt zeggen
dat melk halfleeg is
als jouw ogen bangig wit
je kunt denken
dat hart van steen is
of een basalten burcht
ga maar denken in je grot
wat nog uitgebikt moet
wie durft
hier de beitel
neerlands molens schudden
de dijken trillen de wadden krimpen
kwartjes vallen boven zee
waar gaat dat heen
mijn hemaworst niet op
ik gooi ‘m op de grond
naast de oma
zij ligt daar ik heb haast
stilte in de vinex-wijk
pappa op kantoor mamma ook
voor het huis en het design
de crèche nu, de dure school later
rond de klok van zes
solisten in albert heijn
mandjes snel gevuld
smartphones spreken druk
targets als drie glazen melk
in de straat focus op het doel
naar links ogen naar rechts
het leven enkel vooruit
het regent hollands pijpenstelen
doorweekt kom ik thuis
het is donker licht aan
er is niemand
Tandentijger, bengaals:
je snorharen ruige borstel
je staart zwiepende dental floss
Melkmeisje in de dierentuin
haar vingers tokkelen over de tralies
lacht haar tanden bloot
Verboden de dieren te voederen:
en toch het schaaltje melk
dat uit haar handen slaat als je
grommend je pleidooi
– ladykiller in een coole commercial –
voor het strakwitte gebit aanheft
wat voor de een pijn is
voor de ander een pak melk
de man sprak nog meer
maar we waren al weg
en bij de ingang stond
een straataap te stinken
haar apies klein en
toch heel herkenbaar
zo open ook en bleek
dan besef je hoe kwetsbaar
Hoeveel wachtende dagen;
vandaag weer in de rij?
Ratelend- tollend-bonzend
hart-denken wij?
Op de rubberen zwarte kassaband glijdt luilekkerland aan ons voorbij, terwijl
we wachten, wachten in een lange rij; tomaten, chocolade, cichorei, en de melk; Kookt in onze botten.
Hoeveel wachtende dagen;
morgen weer in de rij?
Er zijn nog zes
wachtende voor u, een
ogenblik geduld alstublieft,
twintig minuten galmen we muziek
onze smaak, of niet?
Klik, als je me nou! de lijn is dood
contact verbroken, en een vulkaan
in de hersenschors, genoeg voor vandaag.
Hoeveel wachtende dagen;
En wij; in een
steeds langere rij?
Vijf dagen geleden
duwde zij
de deur dicht.
Ze had hem gekust,
driemaal op de kaken.
Ernstig.
Zware violen
klonken uit de keuken.
Ze had hem niet aangekeken
Ze had geroken naar zeep
uit Bretagne.
Ze had onhoorbaar gezucht
en haar jas over de arm geslagen.
Er miste een knoop aan haar mouw.
Het haakje waaraan haar jas hing.
Het kopje waaruit zij had gedronken. Melk
met een klein schepje suiker.
De wasknijpers die haar nylons
liefdevol hadden vastgehouden –
nutteloos als vogels, als muziek,
nutteloos als de lucht, als het licht.
Vooral maandag heeft hij heel erg gehuild.
Recente reacties