Pijn in zijn maag had de broeder ervan. Hij wist dat hij het haar moest gaan zeggen, maar echt zeggen kon hij niet. Hij was klaar met al die onzin, het huisje-hoopje-kneusje-gebeuren, op de foto wilde ze niet, achter de schermen ook niet, nee hij en zij moesten gewoon met rust gelaten worden en samen goed praten, uitvechten, stoeien om wat voor iedereen het beste is, daar konden ze geen man, vrouw, kind of dier bij gebruiken, ze moesten alleen zijn, het alleen uitzoeken, in ieder geval tot het tij zou keren, de golven zich terug trokken van het strand, hongerige meeuwen niet meer cirkelden boven het zeeschuim, de macht daarboven niet meer krijste van wellust en overdaad, maar voor nu, voor nu stonden ze nog naakt alleen, tot de knieën in het water, wachtend tot de laatste golf de duinen ramt.
Resultaten voor het trefwoord maag
mijn adem stokt
in een kleine vooravond
omzoomd door krijtkleurige muren
behangen met Turkse tapijten
ik schraap mijn keel
in een kleine achterkamer
zo eigen aan de verduistering
van het laatste daglicht
minpuntje;
de ramen sluiten niet
als mijn sponsachtige maag
dagresten verteert
ik zet thee met sinasgeur
om de stuiptrekking te dempen
ik sluit het raam en verzucht;
er gaapt een kloof in ontzielde nachten
Geurloos, kleurloos,
knoop in mijn voorhoofd,
er zit zoveel in, het stroomt weg,
houdt me sterk, gaat door
als ik niet meer kan.
Dat je er straks niet meer bent,
dat ik er niets aan kan doen,
onrustig, halfwakker, halfslapend,
met een vol glas en een lege maag.
Ik zal nooit meer dezelfde zijn.
Metronoom,
tellen en niet tellen, stilte en door,
achterovergeleund, steunend op twee vingers, dat,
dat wat je weet, beginnen met buigen, vinden
in drinkbouillon iets anders te zien.
De stand van de maan bijvoorbeeld.
De zoutspiegel dezelfde, deze woorden
een rimpel die altijd blijft
als een gevangen vogel
op een nog niet eens halfvolgeschreven blad.
In stilte wacht zij op antwoord.
De planten vrijen niet, ze fluisteren mee,
weer een lente.
Nemen, nemen en afscheid nemen, door twee delen
en er verder niet meer over praten.
Mijn maag draait nog een keer een rondje om.
Mijn buurjongen, mijn broer, waar ben je gebleven?
Onze Sesamstraat bestaat nog steeds. De lantaarnpaal
waaronder jij mij die snoeiharde stomp in mijn maag
hebt gegeven, ik weet precies waar die staat. Het duurde
even voordat ik mijn adem had teruggevonden, waarna ik
achter je aan kon rennen om mijn armen om je heen te slaan,
aangezien ik wist welke veel te grote man dit eerder en veel
harder ook bij jou had gedaan, en ik hoop dat je weet dat ik
je die knal heb vergeven, en wel meteen, omdat jij mijn Ernie
en ik jouw Bert was en met zo’n oranje-blauw gestreepte trui
aan mag je soms van woede om je heen slaan, stompie-stompie
doen, maar nu jij zelf een grote man geworden bent, kan ik je
niet meer zien, en als jij in dat nette pak op straat op mij af zou
komen lopen, weet ik niet of jij mij nog zou herkennen, met mijn
plastic bit in en die ene knalrode, dames-thaiboxhandschoen aan.
Als ik jou nu op straat tegen het lijf zou lopen, zou ik terugslaan.
Mijn muze is verkouden
Hij werkt niet op mijn zenuwen vandaag
Gisteren mocht ik voordragen in de Wolstraat
Wanneer ik wol schrijf denk je aan een schaap
Sommigen denken na schaap aan slaap.
Maar de meeste mensen denken aan wolf
Een wolf in schapenvacht
Of een wolf met stenen in zijn maag
Vroeger was ik schaapachtig
Toen ik werkte in de zuivelafdeling
Van een supermarkt was ik mak.
’s Nachts dronk ik rum in mijn douchecel
Ik belde vaak een zwarte engel op
Wanneer hij opnam was hij streng
Genoeg om de stiefvader te zijn
Die ik gelukkig nooit gekregen heb.
De stiefvader die ik gekregen heb
Had een zwakke kin en een Proust-fixatie
Het was onschuldig maar terneerdrukkend
Nooit gingen we in het weekend naar een pretpark
Om onobscene kabouters te fotograferen.
Mijn muze is ziek
Morgen is het voorbij
Dan pluk ik bloemen voor hem
Ik ben geen kleuter en
Mijn vader heeft mij nooit geslaan.
Er is een prijs voor alles, ook voor zwijgen en het lam
dat ritueel aan mootjes wordt gehakt en opgestapeld in
snackbar Shalom aan het spit rond draait om de as
van het kwaad langs het vagevuur wentelt en ziet
dat het goed is hoe alles overloopt in elkaar
begoten met knoflooksaus, gegeten met gebroken
brood weg gespoeld met cola door het lijf
dat hunkert naar de poëzie van Augustinus
de clown met de zeven wonden, terwijl Judas
door de speakers schalt: neem dit brood neem
dit lichaam, neem plaats in snackbar Shalom.
Er is een plaats voor wijzen aan de bar
en voor dwazen aan het raam. Ik doop
mijn frietjes in onschuld. Ik betaal
voor mijn zonden ik bedank Maria
en offer mijn dagen ik sluit mijn maag
af met zoute yoghurtdrank ik weet
dat alle leven leven is ik zal spellen
hoe de letters langs het raam geslingerd
zijn zoals ik tussen hoop en vrees en bid
dat er ook nog ooit een gerecht
mag zijn maar weet wel beter hoe
de wereld draait aan het spit.
Dit is zoals ik het bedoeld heb.
Ik geef het over in uw handen.
Deze stad die sleutels heeft
zal vleugels vinden om te vliegen
te ontsnappen aan dit lijden
deze spelfout van de tijd
het zal heel en zwijgend zijn.
we hebben de heer S. reeds
uit de doeken gedaan
dat wij na een grondig onderzoek
de oorzaak van zijn depressiviteit
verband houdend met zijn maag
en darmkanaalproblematiek
op het spoor zijn gekomen
meneer blijkt in een vorig leven
en wel in de vroege middeleeuwen
te zijn veroordeeld tot plaatsneming
op de punt van een staak
ingesmeerd met een gladde substantie
om het zakken te bevorderen
kortom, we hebben een lange weg te gaan
in de eerstvolgende sessie
wordt de behandelingsstrategie bepaald
aan de hand van het stappenplan
zoals beschreven in mijn boek
Een pijnlijke geschiedenis
uiteraard na contante betaling
vooraf, inmiddels voldaan
graag een kopie van het verslag
voor de afwezigen
Er waren dagen bij dat we de stilte
kusten en met darmen in onze maag
rammelden als monniken met sleutel
bossen op weg naar het vrijdaggebed.
U heeft ons laten zitten Heer, met
al die boeken & gedachten over
een betere wereld. Moesten wij
echt Uw tuin met Uw regels..
Het resultaat is uitgezaaide twijfel
Heer, erger nog dan kanker. Nooit
meer zeker van een plek in de hemel,
het programma hier beneden loopt
voor geen meter. Maar ik neem
niets kwalijk, immers U bent maar
alleen en een evenbeeldig mens.
Ik dacht aan delen van gedachten
mijn lijf ligt braak
in sneeuwwit landschap
en ik dacht aan woorden
zoals breekvaas
mijn maag rammelde en de kopjes
trilden mee, als waren ze onderdeel
van deze fanfare waarin de ketel blies
dat het tijd werd in te schenken.
ik dacht aan delen lijf
ik dacht aan jou een ochtend
hoe we kruimels vonden en elkaar.
Recente reacties