Bij het vuur zingen sterren:
het is goed om knoken te warmen.
Aan de kleren herken je de verlangens:
ze liggen in een plas aan haar voeten.
Ik streel de kilte weg,
begeerte verdampt bij zoveel bloot.
Nu ben ik het bos.
Mijn armen de beschutting.
Net de kleren, de haren
De schoenen gepoetst
Het ochtendritueel met een paraplu
Die beschermt tegen de regen
Al het werk dat ik heb gedaan
Zodat ik er op mijn best uit zie’als…’
Terwijl ik stiekem beter weet
Ik kom je ook vandaag vast niet tegen
Vrede is een zee van naakt zijn.
Een zaak van anderen
raken bij de huid.
De kleuren wissen in de massa.
Golven verankeren op een lens.
De mens is een druppel.
In zijn kleren valt hij op,
het netvlies van de visser
trilt in niets dan water.
aan het lied dat ik neurie
zal je mij herkennen
aan de kleur van mijn kleren
en de plek waar een litteken staat
je zal me naar de velden leiden
als een gek in een veel te kleine stoel
en tussen duizend tulpen
zal ik je vinden
mijn stappen achtervolgen me
tot in de donkere huiskamer
waar mijn vader en moeder
me kruisen op het voorhoofd
ze zijn jong en bij elkaar
de trappen zijn licht en eindeloos
ik houd mijn kleren aan
voel het bloed kloppen
druk mijn onderbuik op bed
ik ben heet in een naakte kamer
waaruit het heelal vertrekt
Ik snap niet hoe het kan dat de dokter
zo zuiver wit, zo smetteloos schoon oogt
tussen verstopte aders en ongenode gasten
Hij spreekt speekselloos over kwaal
en remedie in precieze gebaren
Griezelig schone handen met gevijlde nagels
en zijn die onderarmen nou geschoren?
Geen huidschilfers, geen haren
geen druppels
die zich van hem losmaken
als gezwellen door zijn kamer struinen
Alleen zijn ogen, ze smeulen
kolkende poelen in een plastieken gezicht
ik word er aan mijn haren ingesleurd
hij scheurt de kleren van mijn lijf, gooit me op bed
superieure vingers betasten me, bekloppen me
zijn mond open, een sliert kwijl glijdt in mijn hals
Hij steekt iets scherps, pijn spettert in dikke klonten
zo godvergeten heet, bloed en pus stromen
door elkaar en hij praat, voelt en doet maar
en echt ik luister, maar begrijp nog steeds niet
hoe het kan
We wonen weer in grotten
braden het vlees direct
op het vuur, uit die kleren
in minimale lapjes
voort slipperen, halleluja
wie boeit dat beetje vet
Stemmen bedaren, afstand
vervaagt, mannen kuieren
over grintpaadjes op zoek
naar warme praatjes, wij
vrouwen hangen was rond
wegrennende kinderen
en ’s nachts een terrein
waar we zij aan zij liggen
koud door stof gescheiden
ik hield ervan als de wind geluid maakte
dan maakte ik tekeningen van mijn voeten
en ooit schreef ik een brief vol muzieknoten
en verstuurde die naar mijn buurman
ik trok zelfs onderbroeken aan
die ik kreeg van de postbode
ik wilde een man zijn,
een man met lang haar
die muziek speelt op de kade
hij zingt voor het egoïsme van anderen
en de schaamte in zichzelf
en als je mij niet gelooft
dan noem ik je vies
en trek ik je kleren stuk
maar ik wil je niet naakt zien
want wanneer ik bloos
dan ben ik te mooi voor jou
Ik ben het eindpunt
stootblok waarop je
zoektocht te pletter loopt
Raap je bezittingen
bij elkaar en stap
uit
Ik ben het nooit beloofde land
Leg je rusteloze hoofd
in mijn moederschoot
Hang je kleren in mijn kast
strijk de reiskreukels
uit je feestkledij
Ik ben de ankerplaats
veilige haven en blok
aan je been
Wij dansen samen
op gepaste afstand
tot
jij bezwijkt voor de lokroep
van de eerste trein
Vakantie, kan je er in wonen
vraag ik me af, kan je er in blijven
wonen naderhand
elk apart
wanneer alle dagelijksheid
dat zomeronderdak
heeft overgenomen
E-mail of telefoon, we kunnen
kiezen welk van de twee het meest
niet voelt
Hoe doe je dat, in je huis
de ramen openhouden alsof
je nog kampeert, je bent warm
of koud of kriegel en je probeert
hoe het buiten voelt, je huid
onder je kleren, hoe je dat
in de afgelopen jaren deed
Recente reacties