op het perron van een klein station
wachten twee meter van elkaar
Henk en Marjon van in de zestig
op de trein die daar nooit stopt
even wisselen ze een knikje
met een schuchter lachje, een
dag meneer en dag mevrouw
net lang genoeg
om de trein voorbij te laten gaan
iets dat ze vieren
in de kroeg van Ome Toon
en vier uur later rijden ze
zich samen
in beschonken toestand dood
Ik heb een smaak van jaren opgemaakt.
Met velen deel ik aangedaanheid door het klein
voorjaarsverhaal, vandaag de minieme kroontjestulp die fier
in voorjaarswind en zongebed zich als saffraan zo fijn onthult
en voor het almaar opnieuw beginnen staat.
We zoenen, en we zoenen het seizoen.
Ik, afzonderlijk gewonden om een dunne lijn,
al jaren, ik zal in dit voorjaar ook een smaak belijden
die jou, mijn zonderlief, aangaat, hoogsteigen schepsel.
Ik verbeeld je bloei in wit opgesneden bloemblad neergelegd,
je zachte bed dat wijkt, ik de bij die zich razend zoemt,
dol tussen dij en dij.
’s nachts in de grijze stilte
als de zon een stapje opzij doet
luistert Louise mijn dromen af
Zij en ik, wij zijn groot, klein
mentaal afwezig, verbonden met een lijn
Zij en ik, wij zijn groot, klein
spelen met perfectie, lust, liefde
dansen samen in de hete brei
’s nachts in de grijze stilte
als de zon een stapje opzij doet
luistert Louise mijn dromen af
Zij en ik, wij zijn groot, klein
dansen samen in de hete brei
wij, de minnende schimmen
mentaal afwezig, verbonden met een lijn
Ze zei zo zwart als wij hebben geleden
maken jullie het nooit meer goed ik zal
niet zwijgen op 4 mei het zout in alle
wonden. Ik zei maar niets ging vroeg
de kroeg in whiskey drinken en besloot
nooit meer Chinees te eten. Vooral
nummer 44 niet, in ieder geval nooit
meer met knoflook en zwarte bonen.
Een Bulgaarse sekswerkster
Op een wrakke fiets.
Gelukkig heeft ze wind mee.
Er valt hier niets te doen.
Deze tijd van het jaar.
Wat incest links en rechts.
Onvermijdelijk met goed fatsoen.
Dan hebben we het wel weer gehad.
Hier zo met mekaar.
We praten niet zozeer.
Steunen en kreunen ons door het leven.
O ja, soms gaat er eentje dood.
Ja, zoals we hier dan zeggen:
’t Is god en de duvel om het even.
Niemand mist ooit die boot.
Vorige zomer, reeds vergeten,
nu gerookte bonen bij de vis.
Geen toerist heeft dat ooit gegeten.
Tenminste niet dat die het wist.
Ja, ’t Is altijd even wennen.
Maar het heeft er alles van.
Dat ik hier nog even blijf.
Een beetje man reist zonder plan.
Met vrij zicht
Plus wat geluk.
Op zijn tijd het noorderlicht.
Jij bent voor mij de wereld
In het klein
Jij bent mijn leugen
Zoet en fijn
Dat ze het niet aan zou kunnen,
voor de kat zou gaan denken.
Niet-wetende of het nacht of ochtend is.
Dat is de reden, daarom werd de schrijver boos.
In haar belang, groot of klein:
Als hij iets verkeerd gedaan heeft
dan was het uit liefde.
Op aarde smeekt de regen,
de zon spreekt in zeven delen.
Zoiets zou niemand doen, behalve als je wist
of erger nog als je wil.
In taal zal zij altijd blijven leven,
dat zal hij altijd blijven zeggen.
De wereld verandert, gevoel idem dito.
Alleen de herinnering blijft.
Eigenlijk is dit een heel klein universum.
Kijk maar in je hart, daar vind je alles wat je nodig had,
iedereen die jou ooit haatte, iedereen om wie jij gaf.
Wij weten allemaal dat als wij maar diep en lang genoeg
graven, wij in ieder atoom van iedere cel een zee aan
melkwegstelsels zullen ontdekken.
Het kolkt in mij,
verwoestende liefde klotst
en maakt mijn lijf zeeziek.
Misselijk hang ik over de reling
kijkend naar een klein meisje
dat verdwaalde in haar dromen,
zich verslikte in een te grote vis
– waarom vertelde niemand haar
dat er nog graten in zaten –
en schepen achter haar verbrandde.
Wrakken bleven, diep verzonken,
spookpiraten morrelden aan het gouden slot.
Zij hield haar juwelen vastberaden boven water
wachtend op de dag
dat ze genoeg waard waren
om haar eigen oceaan te kopen.
Recente reacties