je huis moet leeg
zo zijn de dingen
jouw dingen
ineens een opruimklus
alles moet afgezegd
leeg en weg
je broeken van de lijn
– ze voelen stijf –
verbonden voel ik me
met dingen
die niets kunnen zeggen
met de hoorn van de haak
trek ik het snoer
uit de muur
de toon sterft
nu is er alleen nog behang
met lichte afdrukken
op foto’s op Funda
geen signaal
en geen sprinkhanen in het veld,
geen salamanders en kikkervisjes in de
sloot achter school en waar is jouw stem gebleven?
waar zijn de meikevers, torren, de vis in de rivier; geen lucht,
geen water, geen groen gras; roestvlokken zweven dor
en droog en de longen schrijnen, het haar valt uit en
de buurman knabbelt aan de tenen van zijn vrouw,
niet uit liefde, uit haar buik groeit robertskruid en kalveren aborteren
zichzelf en in de nageboorte geen zuurstofrijk bloed en alles
verkruimelt en ik toets het nummer nog eens in en die
stilte, verpletterende stilte in de hoorn het ruisen van
aanrollende golven overspoelen staketsel en traliewerk
en beelden drijven het strand op en het kind pulkt de
laatste alikruik uit zijn schulp en steekt die; het potje is
leeg op wat troebel drab na, je dacht dat alles zeker was
en tussen je tenen zand en daar verderop nog twee meeuwen
weggewaaid, dood als oncontroleerbare vliegers met in de
ooghoek van het geschilderde gezicht een traan,
maar ik kan het niet goed zien
en ik draai me om,
voor altijd
De kinderen hebben hun sleeën geschreven in de straten
morgen wikken zeeën hen en hun nauwe, krabbelende schaatsen
ze voeren sneeuw mee naar nieuwe landen waar
hun goden oprijzen uit het dichtgevroren water
Daar zullen de dapperen strijden met gebalde vuisten
en plukken zij de meeuwen als volleerde jagers
uit het weids luchtruim schudden ze hun verenkleed
waarmee de korte dag de kleine warm drapeert
Koningskinderen ga lekker spelevaren als het zomert
nu schalt de hoorn nu streelt de schraalheid allermeest!
Recente reacties