nergens vind ik luwte
zelfs niet onder een boom
of in holle gebouwen
overal die ongure schaduw
van vunzige vlerken
die aan me kleven, in me klauwen
het dondert niet meer
vreet me, ontleed me
tot mijn haveloze torso
de bodem raakt
laat er gras over groeien
en krijs, krijs dan
om wat de aarde heeft buitgemaakt
Onze wereld eindigt hier
naast de deur van het ontwaken
staan de wachters klaar in rij
zij rooien wat niet groeien kan
in daar en wij waar
het pad marcherend blijft herhalen
en niet rijmen kan en delen te ver
het kind opgooit met
uitgestoken handen
om vast te houden
onderweg.
Vandaag lacht de jongen een mond vol lucht
veel minder benauwd dan de dauw
die van ‘t gras een parellaken maakt
waardoor de mier, alle druppels water
van spriet tot spriet, verblind raakt
als door zorgen over over- en over- en over-
morgen is de lucht rond de jongen
opnieuw een beetje bewolkt en verliest hij
zijn richting tussen sprieten als bomen
die de blik op het parellaken dwars-, het gras
lijkt morgen groter, groeien moet hij,
de jongen, over het over.
Er groeien vleugels aan mijn rug maar ik wil ze niet.
Als ze niet genoeg
in lichterlaaie staan, vlieg ik elke dag weer weg
al vanaf wanneer ik mij wakker rek.
‘s Nachts besteed ik er zo weinig mogelijk aandacht aan.
Echter, ik slaap slecht terwijl ze groeien.
Ooit al eens met vleugels auto gereden? Iedereen
staart je in de file aan. Nochtans is het moeilijk neuspeuteren
ermee. Of een middelvinger vinden tussen alle pluimen.
Met vleugels voel ik mij gehandicapt, een kermisattractie.
Die dingen zitten altijd ergens in de weg.
Ook in de talloze talkshows (met debiele cliché vragen: vlieg je een stukje de studio rond?, welke trajecten vlieg je? hoe is het om alles vanuit de lucht te zien?, …).
Geloof me, je wil niet weten hoe vervelend kunnen vliegen is!
Ik heb niet de ambitie vliegtuig te zijn of een sakkerende engel.
Beslist iemand anders had die vleugels besteld. Misschien een slachthuiskip
of de McDonald’s klant.
Zonder vleugels vliegen, daar droom je dan eens van.
Zonder wel ja. Maar een mens moet realistisch zijn.
laat er later
als ik dood ben
geen gras over groeien
laat mij niet alleen achter
achter op een kerkhof
ten prooi aan de wormen
of erger nog
op de snijtafel
van de wetenschap
zorg dat ik verdwijn
de pijp uit de lucht in
en geen gedichten
ik sta op een perron
het is druk, veel mensen
wachten op de volgende trein
aan de andere kant
van het spoor
groeien bramenstruiken
er is maar één perron
Recente reacties