soms heb ik het geluk even niet
een droge dag in de Sahara
weet hebben van oasen
doch enkel visioenen van haar fata morgana
dan wordt zand minder dan een obstakel
korrels ogen groter dan rotsen
zelfs luizen schieten zichzelf te hulp
hoop huist ergens op de grens van een mui
zoals eenzaamheid zichzelf bekruipt
verstikkend
als onder doorweekte dekens
resten gekerfde initialen nog van voor oud zeer
gedachten springen als lammeren rond
en de zwetende zon schittert in zout,
ik heb die niet nodig om mij te verzengen;dat kan ik zelf
woorden als hagelstenen
vastgeklonken in gebarsten klei
de nagels breken bij het uitgraven en
het moet haast onmogelijk zijn een foto
te nemen van dit licht, of noem jij dit
duisternis?
gieren pikken in karkassen op de
stoffige vlakten
en het gewicht van het rottend vlees belet
hen weer op te stijgen; niets stijgt op,
er is geen lucht
water mij, als je kunt
Recente reacties