Braque was gewoon een schilder
die zijn naam eer aan deed

geen kunst.

het was een mooie zomeravond
op het terras in Antwerpen

toen hij te diep in het glaasje keek
en tot hem doordrong dat het zo
niet langer kon

toen besloot hij er
nog maar een paar te nemen

(zo gaat dat als je hard op weg bent
Braque te worden want

hij wist nog niet dat hij de
volgende morgen Braque zou zijn

of misschien wel, maar kon het hem
gewoon niets schelen)

en de volgende morgen was hij dus Braque

hij was het gewoon
ineens

Braque zijn kan je niet
leren

hij was haast een wraque

maar nog net niet

hij kon wel
koffie zetten en zo

en toen – ja zo moet het welhaast
gegaan zijn –

toen bekeek hij het leven ineens
vanuit een heel ander perspectief

hij stond een beetje wankel
op zijn benen

en schommelde en zijn hoofd draaide
en hij zag ook nog een beetje dubbel

zijn verfkwast kon hij niet meer zo scherp
vasthouden

daarmee roerde hij in zijn koffie

stel je voor…

dat hij er nog twee genomen
zou hebben

en zijn auto in de praque
gereden had

arme Picasso

hij zou niet half
zo beroemd geworden zijn