Vermoeiende vergevingsronde is dit.
Jezelf vergeven voor de verkrachting van een ander,
het toestaan daarvan, het kan, is nodig ook.
Hoe willen wij anders zonder kleerscheuren bij elkaar
komen en blijven? Het vergeven doet geen pijn;
al dat andere wel. Na die vergeving ben je een heel
stuk vrijer. Makkelijk is het niet, ingewikkeld ook niet.
Het is moeilijk, maar eenvoudig. Je moet het gewoon
doen. Ik heb het ook gedaan. Zo heb ik mijzelf
bijvoorbeeld vergeven – mijzelf teruggegeven aan
mijzelf – voor de martelingen waar ik als tweejarig kind
aan werd onderworpen, in een ziekenhuis waar ik, gezien
de eenvoud van de ingreep, niet langer dan een middag
had hoeven blijven, maar waar ik werd gerecruteerd door
een op peuters beluste kinderarts die er geen genoeg van
kon krijgen. Ik verbleef er een week.

Een hulpverlener tijdens mijn volwassen jaren vroeg mij
eens wat de ingreep was geweest. “Oh, dat valt toch wel
mee?!” was haar reactie op mijn antwoord. Kijk, die mag
zichzelf de rest van haar leven gaan zitten vergeven.