In de laatste scène van zijn leven werd de dichter Dylan Thomas
op de voet gevolgd door twee detectives.
Zij moesten bewijzen dat onze bard
een leugenachtige dronkaard was.

Ze gingen met hem mee die laatste overleden nacht af.
Ieder gebaar van hem werd druk genoteerd. Ieder woord
zorgvuldig opgetekend als waren ze vlindervangers.
De biografen na hen, bedankten ze zeer.

Onbewust van zijn geschiedenis
volgden ze hem alle zestien straight whiskeys af
in de new yorkse rumoer.

Maar hij was hen reeds ver voor.
Razend tegen het afsterven van het licht
plofte de bal die hij wierp al spelend in het park
in de steenkoolzwarte nacht
beschonken tegen de rand van zijn hotelbed.

Voor even weer de verderlichte jongen uit Wales
mompelde hij zacht: na de eerste dood,
vind je geen tweede.