loslippig van lijf en leden laat
sporen na die nimmermeer traceerbaar
zag een dichter van laatste mogelijkheid
schijnbaar in het voorjaarslicht

wie werd genoemd toen de appel viel?
eva nam een hapje adem
– zo zijn ze wel de bitches –
adam schoor zich schaamrood

de dichter stond bij de boom en sprak
– nergens lag een oor het landschap
verhief zich sowieso -:

“waar in de wereld wordt
het water beroerd?
wie waait die wint!”