Tussen ooit en later is iets aanwezig
Waarnaar ik dwaal in de wandelgangen
Van mijn hoofd, vervuld van een verlangen
Dat, ach, nooit dooft en niet gedwee zich
Laat vatten in mijn bevatting.

Tussen ooit en later is niets afwezig
Van de vage catacomben en pilaren,
Gestaag gevormd in lange lange jaren.
Hun wisselvormen houden me bezig,
Zolang het niet dat later is.

Tussen ooit en later is die eeuwige tijd
Die mij maakt tot blad in wind en weer:
Over pieken, door de dalen van weleer,
En alles gaat altijd door zonder respijt,
En elk later lijkt gelijk.

Tussen ooit en later is dat tijdige leven
Van wat ooit kan en nooit zal komen,
En tussen al die zonnen en al die dromen
Is rust en stilte niet licht gegeven:
Mijn bestaan ontmogelijkt het.