ik zoek mensen en zo
met grote witte muren en vind niet meer
dan een wollen plaid rustend op een leeg dressoir
de watermaan kaatst haar licht tegen
een gevel en verdwijnt met mij in de nevel
waar ik mijn zoektocht naar mens en muur
in de wollen plaid bewaar
Tegelijk met haar nagels
bijt ze stukjes van haar wereld af
het gewicht dat ze heft spuugt ze later, fijngemalen,
in de zijkant van haar laars
die ze bekleed heeft met plastic zakjes zodat hij schoon blijft
niemand weet hoe bang ze is
Hoeveel wollen hemdjes, truien, vesten, jassen ze ook draagt,
warm wordt ze niet.
‘Alles onder controle’
zegt ze tegen de zak met chips.
boven onze grote hoofden
klikken legoblokjes in elkaar
we maken verhalen
met stulpen van feiten
aan fantastieke kuilen
bouwen rood met geel
een plastiek kasteel
van wij begrijpen
de wollen wereld
door nieuwe woorden vinden we
propellers en een schroef
bevestigen ze in het niet
stappen op om hoog
te stijgen
ver te drijven
af te ronden
bollen kleven nergens aan
In mijn zuiverste streven naar stilte
laat ik de kat door het raam naar buiten,
voorkom de val van de deur in het slot,
een sigaret steek ik op bij de vlam van
een kaars, de aansteker raak ik niet aan,
het glas zet ik steevast op een riem A-4
de kringen daargelaten, het geluid gedempt,
de wijn nog slechts met schroefdop,
geen kurk zal knallen door dit huis.
Mijn stoel verschuift niet, mijn vingers raken
zo nu en dan een letter aan, mijn voeten doen
de planken niet kraken, heb wollen sokken aan
alleen de vaatwasser en wasmachine doen
zich nog gelden, nachtstroom legt mij
het zwijgen op.
Eénmaal een, door de wol
gewassen dichtersparade
een set wollen koffers met
afgebladderde olifantenhuid
een handvol roffelroddelaars
seizoensgebonden, extra sterk
en een oude vouw in
handgeschreven bladmuziek
Bij voortijdig sterven gaarne verdelen onder belanghebbenden
Recente reacties