winst remt groei
kwaliteit kost geld
tel je kosten, tel je uren
als je veel verkoopt of werkt
verdien je meer
(dan als je minder verkoopt of werkt)
als je dure dingen maakt of diensten verricht
verdien je ook meer
(dan als je goedkope dingen maakt of diensten verricht)
met andere woorden,
ik zit niet aan uw inkomen,
wie goed werk levert krijgt goed betaald –
maar aan uw winst,
de loutere verrijking
die ik wil stoppen
om het verarmen
aan de andere kant
te stoppen
ach mijn kind je wordt gewekt door
slaap je astma pompt je banden op
en je fietst ver van hier beneden
langs in krantenkoppen naar de winst.
het is zo warm in jou. je leegt
je longen en je zweet. bekent
dat je met name na de laatste
bocht geen hand kon zien
dat je je laatste adem.
als dit
voorover
ligt
in tijd & winst
gemeten
plicht
al dat bezit
in delen nee
waar
moet u
dan voor staan
op liberaal
gestemde instrumenten
waarop geen noot
tot boom
ooit groeien zal
omdat
de lucht
er niet meer is
om in te spelen
omdat de lucht
er niet meer is
om vrij in te bewegen
met u als precedent
Het was de dag dat Elvis Presley overleed, de verjaardag
van mijn moeder. Mij deed het niet zoveel, maar iedereen
sprak er over. Op het schoolplein gonsde het van de geruchten.
Het zou niet waar zijn riep er één, mijn vader heeft het zelf
gezegd. Vandaag Bin Laden. Vreemde man. Een baard
en een geweer. Meer kan ik er niet van maken.
De wereld des te meer. De kranten koppen
raak. Al is er geen bewijs voorhanden:
dood is dood. Amerika haalt adem.
Obama haalt zijn gram. Op de dood
van een mens rust nooit een zegen,
maar dit komt dicht in de buurt,
scoort er een. Ik overdenk
mijn punten. Ik heb niets. Ik vind
het geen verlies, geen winst ook.
Denken wij er wel eens over na
hoeveel doden en ellende wij
op ons geweten hebben?
Hoeveel arbeiders in fabrieken
worden afgeperst, en is dat geen
terreur? De ver van ons bed show
in Nigeria. Als wij maar rijden
en goed zitten in onze droge fileshow,
die olie is voor ons. Binnen is binnen.
Het is heerlijk stil. Bin Laden is dood.
De vliegtuigen landen weer.
Voorbije tijden, toen we ramen open gooiden in gedichten,
zijn tijden om te koesteren!
Wat er toen allemaal in en uit de ramen vloog aan objecten,
diertjes, stof, verlangens!
Hoe gretig er in die tijden achter de ramen geademd werd,
geïnhaleerd om verre verten te proeven!
De gespannen borstkassen vlak na de lassoworp der longen;
de blije gezichten om zoveel winst en vernieuwing!
Al die bergen, vlaktes, stranden, bossen en boulevards,
waar in ieders ogen zo hartstochtelijk niets van overbleef!
Die met niets en niemand iets te maken hebbende drang
Het Gedroomde Elders te omhelzen!
Maar ja, de tijden van nu…
Tijden dat we naar de haren op de rug van onze handen kijken
en tijden dat we naar de haren op de rug van onze handen
blijven kijken en welwillend wegzinken in dat kijken
naar die haren en tegen de ramen zeggen: sorry, weet ik al.
Wat doen we met deze tijden?
Laten we er niet teveel mee doen.
Blijven kijken, rustig blijven kijken naar de haren op de rug
van onze handen, ook al gaan ze ons van z’n lang zal ze leven
niets vertellen.
Aai ze, gerust.
Recente reacties