trek de zee
als een deken
schakel
de sterren uit
laat de nacht zien
wie het eenzaamst is
dan de zee
met open armen
laten wegwaaien
trek de zee
als een deken
schakel
de sterren uit
laat de nacht zien
wie het eenzaamst is
dan de zee
met open armen
laten wegwaaien
Lispelend van de wijn schudt ze alle handen en wijst
op de klok die vijf voor twaalf aangeeft en zoent
de vrouwen met lovende woorden. Ik alleen haar zus.
Zo welkom zijn we. In de oude golf zet ik de radio aan.
Ze draait de volumeknop omlaag en wil praten:
Wat vond jij ervan vanavond?
Ach ja, gewoon.
Je vond er niet veel aan?
Jawel hoor.
Wat vond je van mijn zus?
Ze zag er goed uit.
Nee, wat ze allemaal zei, bedoel ik!
Heeft ze iets gezegd?
Gaan we zo beginnen?
Van drie naar vier, ik schakel door, het ijzelt niet
maar regent zacht en er is gestrooid.
beter een slecht gedicht,
dan geen gedicht
was ik het
mee eens
zeg was
bedoel ben
niet benne
die rappert
– onder anderen
en andere –
maar weet je
wat echt erg is
een matig gedicht
met een zeer zwakke clou
een mislukte poging
waar niemand raad mee weet
omdat de zwakste schakel
zo uniek is
dat je denkt
enkel totaal afbreken
kan van dit gedicht
nog iets goeds maken
maar ik doe er geen
moeite voor
kijk wel uit
En wat
te denken v an die lange
donkere a fstandsdagen
zonder jou,
en dan ineens w eer samen
alle plooien
gladgestreken op het
grijsvlossige vacht, met
je stem
warm als de z on
een g ouden tetrachord
zullen we de ketting
van het l even schakel
voor schakel laten afwikkelen.
Recente reacties