Resultaten voor het trefwoord podium

voetnoot voor kluun – maaike klaster

Beste Kluun,

Mag ik Raymond zeggen, alsjeblieft? Je bent toch geen zes?!
Goed, je schreef een heel mal boek over kanker op een sokkel
en dat soort onzin, maar dat heb ik je vergeven.
Hoewel, het moet gezegd, die novelle van jou las als een trein.
Alleen die eindredactie! Dat jij taalfouten maakt (dat doe ik ook
regelmatig), betekent niet dat de redactie van de uitgeverij die
moet laten staan omdat jij toevallig een schrijver bent die van
voetbal en vrouwen houdt! Nooit begrepen, dat soort
macho-nonchalance. Een echte man is niet bang om zijn fouten
toe te geven, toch?

Dat terzijde. Je schreef een boek dat goed verkocht en had met
het grootste gemak een huisje op Ibiza kunnen kopen om de rest
van jouw luie jaren jouw grote teen in de Middellandse Zee te
dopen. Dat deed je niet. Althans, niet dat ik heb vernomen. Wat
mij ter ore kwam, is dat jij stad en land verblijdde met een
prachtige, gepolijste, gestroomlijnde, literaire avond in de nacht.
Daar houd ik van. Kom daar maar eens om in Nederland.
Misschien scheelde het dat het etablissement waar deze avond
werd georganiseerd Panama heet; willen wij Hollanders onze
stoffige boekenplanken (daar houd ik overigens ook van) pas
verruilen voor iets nieuws en glimmends als het een exotische
naam heeft. Vreemd vind ik dat. Hoewel ik er zelf ongetwijfeld
ook aan ten prooi val, dat Neêrlandse minderwaardigheidsdenken.

Terug naar dat boekie van je. Je bent en blijft natuurlijk vooral
een geslepen marketingman die met de Grote Schrijvers wilde
spelen. Dat mag. Daar heb ik niets over te zeggen. Wat ik me wel
afvraag, is of je die nieuwe literaire term, laat ik het een stijlfiguur
noemen, met opzet zo nadrukkelijk in dat boek hebt gezet. Even
mijn eigen marketingbrein op scherp zetten: had je niet beter
kunnen doen wat je tijdens het schrijven deed en de naamgeving
van die stijlfiguur aan de lezers, recensenten en literaire docenten,
aan de tijd kunnen overlaten; die nieuwe stijl organisch en door de
jaren heen kunnen laten ontstaan? Nu kauwde jij ons alles voor en
ik heb mijn kauwgom liever vers; niet in de vorm van andermans
taaie draden.

Goed, genoeg gekletst. Omdat ik jou wil bedanken voor jouw
elegante bijdrage aan Literair Nederland in de vorm van zo’n
mooi, stijlvol en voor iedereen toegankelijk podium, waar poëzie,
proza en cocktails rijkelijk vloeien (ook daar houd ik van), hierbij
mijn soort van wrample aan jou:

If you drivin’ in the street, hold on to your seat. Niggaz, grab
your meat while I ride the beat. And if you see a shiny, black
Lamborghini fly by ya (Shoom!), that’s me, the Night Writer.*
 
 
*Variatie op tekst uit het nummer How Many Licks? van Lil’ Kim.

pamflet voor een betere toekomst – jan holtman

(met dank aan en voor S.)

Hubert Klaver wordt de nieuwe minister-president en tuinverlichting verboden. Gehandicapten gaan de straat weer uit en Palestijnen krijgen meer spreekrecht dan Joden. De homoparade wordt afgeschaft en de wandel en handel der Chinezen in kaart gebracht. Er komt een minister van orde en veiligheid. Personeelsfeestjes worden verboden. Vleesoor amputatie verplicht, doch gratis. Er komt een baby- en peuterverbod voor openbare gelegenheden, alsmede een winkelverbod voor incontinente bejaarden. Rond campings komt een hoog afsluitbaar hek en alle haptonomen worden het land uitgezet. Bij ongeregeldheden worden tanks ingezet. Er komt een rijverbod voor invalidenauto’s tussen 12.00 tot 10.00 uur en alle fonteinen worden uit vijvers verwijderd. De dierenambulance wordt afgeschaft…

Maar dat niet alleen! Alle alternatieve geneeswijzen worden verboden alsmede straatreclame en samenscholing in de bredere zin des woord. Kunst ontstaan uit verveling of vrijdenkerij verdwijnt, maar oude beroepen herrijzen in het straatbeeld: De SRV-man komt terug! Het ontslagrecht voor rouw- en cliniclowns wordt met spoed versoepeld. De Drionpil komt in het ziekenfonds. Ter vervanging van de mobiele telefonie krijgt de stadsomroeper weer recht van spreken. Windmolens worden vervangen door kerncentrales en er zal nog maar één tv zender zijn! Bladblazers en zuigers worden met uitzondering voor gemeentepersoneel verboden. Letsel veroorzaakt door sport wordt niet meer vergoed. Op straffe van kielhalen zal het therapeutisch zwemmen met dolfijnen verboden worden. Nudisme eveneens. Een beoordelingscommissie zal de voortplanting gaan beoordelen. Er zal nog maar één open podium zijn: Het schavot op het marktplein!

voor colin – maaike klaster

Aan Colin Benders

 
Lieve Colin, mooie man,
breekbare, Japanse wedstrijdvlieger van me, ik weet hoeveel engelen er huilen
om wat ik net hardop in gedachten heb gezegd: Als er de rest van mijn leven
geen mens meer naar mij omkijkt, niemand mij ooit nog in de ogen zal kijken
vanwege het mededogen dat daarin verborgen ligt, dan zal ik tot het eind der
tijden vrolijk doorgaan, want ik heb jou om naar te luisteren.

Luister niet naar die sinistere geesten; spring niet uit dat raam richting een
moordende straat; klim liever langs die ladder van vroeger omhoog naar de
maan, pak jouw megafoon erbij, die hemelse toeter van je, en blaas ons naar
de sterren.

Ik weet waar ik het over heb, hoor. Ze stonden zich ook in mijn huis te
verdringen, vonden het maar wat spannend om mij op die vloer te zien liggen
wegkwijnen. Wat ze niet hadden verwacht, was dat ik ze door al mijn snot,
kwijl en tranen heen keihard op hun lelijke smoel sloeg, heel hard uitlachte.
Nu zijn ze weg; ik ben vrij.

Wat mij nog van het hart moet, en ik word er zelf een beetje verlegen van
(echt), want ook ik ben op mijn privacy gesteld, schrijf over dat wat is geweest
en niet echt meer van belang is, of over dat wat tijdloos en van onschatbare
waarde is, zoals jij – wat ik wil zeggen, is dit: Volgende keer op dat podium
jouw eigen pik laten zien. Zo, dat viel eigenlijk best mee, vind je ook niet?

En dan nu allemaal in koor: “Sorry hoor, Colin.” Nee, niet goed genoeg, nog
een keer: “SORRY, KYTEMAN!!!!!” Juist, en dan nu dat mobieltje terug in die tas,
ondankbare hoeren.

Heel veel liefs,
Je Grote Zus

betaman – peter wullen

toen

betaman
zich een weg
baande naar
het podium

verstarde
alfaman
in een hoek

wendde
omegaman
beduusd
de blik af

smaalden
wijfjes om
zoveel lef

hij sprak
de taal
van de

woerden

volgend leven word ik danser – ellen vedder

een mannendanser op lange kuiten,
lange armen, mijn schouders vol kracht,
gespierde tors, trossen spieren… zo’n sixpack
dat kan golven… luid muziek… zware drums…
Ik zal niet denken
over gekte in mijn stappen, ik zal tikkietik
mijn tenen hakken tappen, benen stretchen,
zinnenprikkelend zwaaien ik ben elastiek
pijn goedmaken, luchtspagaat, een saltootje
vooruit applaus, ik zal mijn partner bedekken
met warme handen, haar gooien en vangen
stiekem hete kusjes drukken in haar hals
mijn voeten zullen dat podium beroeren
als was zij aarde en ik haar afgezant

contrabas – marten visser

Swingende dwingende contrabas
legt mij zijn wil op, betovering.
onbewust uit het niets
begint in mij iets te stromen.

De oermens in mij ontwaakt,
fluwelen improvisaties vloeien.
nee Horatio, hier past geen ratio

Lopende bas leidt mij door
het leven.
langs het podium der kunsten

Wereld is even de
ontmoetingsplaats.
met die ander zonder
roes van de overwinning.

contradictio intermines – frank fabian van keeren

de poëet
of althans
iemand
die ervoor door
moest
was nu aan
de beurt

hij kwam op
een beetje
onwennig

en friemelde
met zijn linkerhand
wat aan het knoopje
van zijn jasje
met
in zijn rechter
een vodje
papier

voor de show zo
bleek later

zijn ogen priemden door
vette brillen-
glazen
de zaal in
en even

zag je hem denken…

zal ik?

hij hapte naar een grote
bel met lucht
(de zaal hield de adem in)
en liet
vol in de microfoon
een boer zo
hard
dat de barman ervan schrok

van achteren naar voren (en een glas dat viel)
kletterde applaus
dat
als een ware
tsunami
over hem heen
kwam en
zelfs naast mij

hoorde ik mijn moeder
fluisteren

(wat een kunstenaar)

alleen Jan-Joost was niet helemaal
in zijn
nopjes

dit was niet echt wat hij in
gedachten had
toen hij de dichter

of althans
iemand
die ervoor door
moest

onder de tafel door
zijn tekengeld in de hand
gedrukt had

de dichter

of althans
iemand
die ervoor door
moest

verliet emotieloos het podium
en nam een slokje
van zijn colaatje-
rum.

hij gaf een rondje

kon hij ook makkelijk
betalen