op het perron van een klein station
wachten twee meter van elkaar
Henk en Marjon van in de zestig
op de trein die daar nooit stopt
even wisselen ze een knikje
met een schuchter lachje, een
dag meneer en dag mevrouw
net lang genoeg
om de trein voorbij te laten gaan
iets dat ze vieren
in de kroeg van Ome Toon
en vier uur later rijden ze
zich samen
in beschonken toestand dood
Laten we dit moment van luwte aangrijpen
Of anders samensmeden tot gietijzeren wil
Op het gevaar af zeewaarts te waden
En toch terzijde het volgende, marginaal
Rechts waterdragend (eenmaal op weg)
Elke keer gezeik, normatief voorgebakken
Genoeg van gewoon doen, aanpassen
Van voortuinen, vensterbanken, grasmaaien
Dure tankbeurten voor ik het vergeet
Hoeveel voet gaan in een meter bier
Ons perspectief kan gelukkig meer bevatten
Dan de berging en zo nodig vloeibaar
Er is dus sprake van wederkerigheid
Weliswaar met beperkingen maar toch
Ik zie het als een eerste stap, een begin
We zijn voorbereid als de vraag toeneemt
Hier of elders, maakt in principe niet uit
We zijn er klaar voor, beslagen ten ijs
Buslijn 12
Gesitueerd rond beteugelde geneugten
Nog één nachtje slapen
Het was bekleed met
ribfluwelen redenaties
de kamer
van mijn vader
Uitgelegd
besloeg het zo’n
30 vierkante meter
aan constante herhalingen.
zon
warm
lui
zweet
gin wir veur n’en blanke
zweten als een otter
zo laat zich
vroege zomer
voor mij
determineren
u begrijpt het
als frigide misantropisch ijskonijn
hunker ik
naar kilte
ijsbloemen op een raam
drie meter sneeuw
u begrijpt het
de taxichauffeur wacht geduldig af
meter al rigore di tempo
zijn slapen klemvast in zijn pet
hun benen schurkpalen
stengels met twee
stekels
twee vraatzuchtige muiltjes
residu van
fraaie edelsteentjes
de trossen vers geplukte druiven
rondom uitgekookte halzen
blozende Griekse personages
de suikerkaravaan
van
kolonel karamel
gezichten achter maskers
wimpers stuifmeeldraden
huid gaaf, overdrachtelijk
en zacht
gezichten versneden
met smacht –
blauwrood vruchtvlees
zonder pit
er vakkundig uit geretoucheerd
hun gefleem de krolse katten
de romantiek
van botanische tuinen te midden
een mediterrane stad
de taxichauffeur wacht geduldig af
meter al rigore di tempo
zijn pet klemvast tussen zijn slapen
Mijn moraal ligt in de kelder te trekken aan zijn ketens.
Dagelijks wordt het een rauwe biefstuk toegeworpen of
laat ik er een ouwe kalkoen op los.
Het moraal weegt, droog aan de haak, 71 kilogram
meet om en bij de meter tachtig.
Het moraal leent zich uitstekend tot een gezellige
avondwandeling in een donker bos.
(op het strand lopen loslopende honden te veel gevaar
ik kan daar moeilijk mijn karwats tevoorschijn halen)
Het hart daarentegen gebiedt het te voeren met biefstuk of kalkoen.
Dagelijks laat het mijn moraal even uit.
Het plaatst voor hem zelfs advertenties in de krant.
Het weegt een minimum aan grammen
is gelegen achter een kas vol ribben, dolle temperaturen
en bloedt onophoudelijk, zomaar zonder reden.
Er waren dagen bij dat we de stilte
kusten en met darmen in onze maag
rammelden als monniken met sleutel
bossen op weg naar het vrijdaggebed.
U heeft ons laten zitten Heer, met
al die boeken & gedachten over
een betere wereld. Moesten wij
echt Uw tuin met Uw regels..
Het resultaat is uitgezaaide twijfel
Heer, erger nog dan kanker. Nooit
meer zeker van een plek in de hemel,
het programma hier beneden loopt
voor geen meter. Maar ik neem
niets kwalijk, immers U bent maar
alleen en een evenbeeldig mens.
te huur
een lint verdriet
van zeven meter lang
voor in de tuin
geleverd met
een bonte streng van kleine lichtjes
om ook ’s avonds
de schittering
van tranen te laten zien
van nood en ziekte
met verderop een uitgang
zeg maar grote centenbak
om kilo’s meelij in te werpen
verleden jaar sprak ik je over mijn poezen
die naar Erik Satie luisteren en dan vergeten
dat panters en tijgers hun verwanten zijn
ik tekende je stillevens met hortensia’s
en sneden beschimmeld volkorenbrood
veel brood is sindsdien wel verloren gegaan
en al het zoet water in mijn achtertuin
is ondertussen wild en wreed gesmoord
in onvoorstelbaar plankton van zilt en zout
ik heb er helaas geen foto’s van genomen
om je te laten delen in mijn immense vreugde
je het relevante verschil uit te leggen tussen onmensen
en aan de andere kant mensen die geen mensen zijn
zoals er naast huisdieren in deze zoo ondieren rondlopen
en dieren die je in het geheel geen dieren kunt noemen
als ik een meter opzij ga staan wordt hoe dan ook
alles helemaal anders en moet ik echt hard lachen
een eeuwigheid geleden in een verscheiden vorig leven
dat ik nog eens verloren brood klaarmaakte
en me nog niet geleerd was dat de aarde rond is
twee strikjes
glanzen zwart
koket
achterop haar schoenen
dansen kan ze
voor geen meter
schoenen kopen
des te beter
prachtige kousen
daarin gestoken
perfect plaatje
tot na twee dansjes
een strikje losraakt
en quasi armoedig
richting dansvloer staart
over de betovering
Recente reacties