er was die seconde dat ik naar buiten keek
en zag hoe een fietser fietste, met het licht aan,
en hoe de rustig de grachtenpandjes waren,
hoe de molen stilstond maar kon bewegen
– als er wind was geweest

ik wist dat je naar me keek
dat je zou lachen als ook ik
een keertje de moeite nam
te kijken; en dat het zo ging
– en ik dacht ‘wel een mooie lach’

en om het gesprek heen de stiltes
die lucht aanbrengen in het web
maar geen extra tijd geven te denken
wat er te doen valt
– we speelden Risk en ik verloor

je knie!
het enige van jou wat ik goed ken

wat ik van mezelf wil is niet
zoals ik ga hebben, wat ik weet
is hoe verval psychisch verloopt
dat het hard, snel en chaotisch gaat
– dat er iemand ladder moet zijn

als ik slokken bier neem en je nog altijd lacht
vermoed ik dat het niet klopt, dat je speelt
alsof je knie mooi is en je ogen
oefenen te sprankelen voor iemand anders
– ik weet dat dit niet is wat ik wil

als we zelf fietsers zijn, en lichten,
de hel tot hemel proberen te maken,
zwijg ik, tel stil hoeveel ik van je hou
en weet dat jij die som niet zal maken
– mag ik je wielen in de verte zien gaan?
(daarvoor zal ik stilstaan)