Ik weet dat liederen schuilen in mijn aderen.
Ze tollen in het duister van de stroom.
Tot nu kan ik enkel huilen.
Ik wacht nog op het kloppen van de klonters.
Het losbarsten van mijn tong.
Zonder te bezinnen.
Spat open lyrics.
Ik sta hier niet voor niks te borrelen.
Guts de gloed over mijn lippen.
Begin te bezingen.
Zodat ik even schuilen kan.
In een hoek van mijn leven.
Ik zou mezelf ook op de borst kloppen, als ik niet zo goed was.
Peter de Groot
Ik mis de lach van de katanflaat
het gepiep van de vlop en het
minutenlange kloppen van de
roodgestreepte vromerwiep
vroeger was het grandulomeer
nog zuiver en vrij van spet, of
molodontale algenmestborij
onder het marmeren oppervlak
hard zijn nu de stenen die ik uit
en de woorden die ik pleng bij
de blik op de afgegraven grond
die boven blauwe luchten hangt
wat is verloren, komt niet in tweevoud
weer, noch in vreugde of geluk over
wat verworven is in wanhoop, en
dromen van chaos in de ochtend.
Schiet dit neer a.u.b.
het struikelt en hupt
door het bos
bang voor:
tja, jou
Een zwerende bus
kloppende vinger
haak je achter het musket
staat op scherp.
Geladen berg je
pijl en boog (en bang)
zwenkt het schot
raak je recht
in het hart
mik je lief liever
totdat het
kloppen gaat
van houden van
te kloppen zweert
een bijna lege dag
verkruimel ik in twittosphere
op zoek naar nog onbekende geniën
ik strooi een spoor van digistenen
in mijn hoofd kloppen zere plekken
echo’s van hoe word ik succesvol
tot hongerende kinderen
tot many things to do
blabla
ik besluit de dag in eigen hand te nemen
stuur mezelf blij naar buiten
neem blije hond mee
we maken opgewekte huppelpasjes
vastbesloten om iedereen te huggen
die we live gaan ontmoeten
Recente reacties