Hij zit in een café
tegenover haar
ergens in te roeren met een lepeltje
en zijn bijbehorende blik, die aanwaait,
is die van moedeloze concentratie op het roeren.
Ze kijkt hem aan alsof ze het begrijpt,
alsof de volgende cirkel van het lepeltje
ook de hare is, universeel is,
een voorspel op wat komen gaat.
Stijlvast roert hij door: als dit communicatie
mag heten, dan wil hij alleen nog maar communicatie!
Wanneer hij meer en meer gedachten weg laat lekken
door het lepeltje
en merkt dat zij
met hem mee lekt,
dan
begint hij te geloven
dat hij keihard punten pakt
voor de roerende wijze waarop hij haar verovert.

Punten die hij bijschrijft in een supergeheim dossier.