Losgeslagen paardenstaarten
spinnen in de zuidenwind.
Het meisje met de bladerharen,
oranjerode ritselblaren,
fluit het luchtruim vol
met omadagen, zongedroogde
houtverhalen.
Iedere natte boomschorsdroom
wordt limonade in haar ogen.
Het najaar staart,
cataract cataract,
maar de zomer geeft glaucoom.
zee van verkeer
op de achtergrond
hier en daar komt
een drilstem uit
de ruis omhoog
één en twee en
wat als er nu eens
een bom moeder
spreidt de armen
op het balkon
rondom beton
rondom beton
ketel fluit hond
jankt moet eruit
mijn vriendin spuit
haarspray in de zon
een noodkreet
gedachtesprong
De omgeving beweegt mee, maar kent zijn grenzen.
De stoeprand perst wat lucht uit fietsbanden.
Er zijn lijnen gemaakt op het asfalt door machines.
Als ik uit mijn bed val heb ik de rand van mijn ledikant overschreden.
Maar wat als ik droom
als ik droom dat ik val
als ik droom dat ik eindeloos val
en weer terugval in bed.
Nooit fluit er dan iemand
of een blauwe plek.
Recente reacties