Het huist in onuitgepakte dozen
een vlucht die me nooit bevrijd
ik zeul beestachtigheid mee

als gezelschap in slapeloze nachten
valt tijd te verwaarlozen
dwalend in het bos van een schilderij

over liefde… moet ik dat lezen
zoals drift op mijn lijf geschreven staat
brandend achter elke lach

is het niet te vangen in woorden
verdwijnt het soms met mij
als de werkelijkheid mij schaduwt

het is de stilte van mijn vaders hart
als ik luister naar zijn rake klappen
kruip ik bij de hond op schoot

in de tijdgeest waarmee ik fluister
lig ik met de hele wereld overhoop
grijs als de muis die mijn eten deelt

en mijn hart staat in het rood
zwijgzaam zal het niet uit zichzelf spreken

eenzaamheid is de rauwheid van stilte
waarin je als kind je geest hoorde breken.