Ook ik ben bang voor de dood.
Ik zou je nooit willen verliezen.
Hadden we maar het eeuwige leven.
Ook ik heb het moeilijk.
Ik zou willen dat ik je kon helpen.
Iets doen dat de pijn stopt.
Ook ik leef in problemen.
Ik zou willen dat ik meer geld had.
Iets doen dat de schuld verdwijnt.
Ook ik ga gewoon door.
Ik geef niet op en blijf volhouden.
Alles kan maar een keer gebeuren.
Het gaat om de liefde.
Het gaat om vertrouwen.
In de betonnen jungle , de stad , al jaren bezocht en veracht .
Waar zielloos mensen voortschrijden zonder een pad voor ogen .
Allen volgen een weg van routine , van monotonie , waar dood
aan het einde, kalm wacht . Hij koos een ander pad , in
gevangenschap , niet van betonnen constructies , maar het
schone , oneindige van de natuurlijke pracht .
Zijn gezicht tekent de natuur om hem heen, een naam,
een wezenlijke leven wordt gegeven, als vorm
die het woord gaf. De verdwaalde man zonder pad,
volgde de man van de bossen, in heuveltjes op,
heuveltjes af, de ruwheid van de natuur die op je wacht.
Het onstuimige bemoeilijkt het pad, niet voor alle,
wel voor de moderne, menselijke stap. Geen binding
met natuur, die zich verzet tegen de grond van onze aard.
Gebroken bomen, takken verspreidt over paden,
de verdwaalde man snakkend naar adem, hij gesloten in
ons vroegere, menselijk, doch dierlijk bestaan.
aan tafel heb ik uitzicht op Zwitserland
grote posters verbergen de betonnen muur
achter mij leeft mijn moeder zich uit
op de houten tussenwand spijkert ze
mannen met klopboren de hemel in
Recente reacties