Blijft maar staan. Net als wij gehecht
aan vaste stek, de dingen op hun eigen
plek. Stof dat dommelt onder kasten,
boeken, vloerkleden, het waterbed.

Baarmoeder van heimwee.
Vesting voor geschreeuw, gezwijg,
voor kamerbrede tripjes van verlangen.
En altijd in het licht een tafel
om te leren delen.

Zelfs onbewoond nog wachtend op
gemorrel van een sleutel in het slot,
op digitale klokken stil van tijd verschietend.
Leeg of niet, pal achter ramen tikken ze:
seizoenen die in file door het uitzicht gaan –