zonlicht, over wat je niet kent – erwin vogelezang

i.

er is eens iets misgegaan. ik gebruik slechts één woord
om dit te beschrijven en kies voor haar
die verdween, niet door te verwensen,
maar door te wachten

op een trein, omdat ik een engel probeerde te boetseren
uit meisjeszweet, meer of minder woorden gebruikte
of overgevoelig was voor vrouwenstemmen

doet niet ter zake. ieder woord wordt uiteindelijk illusie,
een God om in gepaste richting tot te bidden; achterwerk
omhoog, omdat ik moeilijk kan zitten.

ii.

in bed kruipen en de verduisteringsgordijnen sluiten,
een klein dorp, een hotel, uitzicht op zee, het interesseert haar niet.

ik heb geprobeerd haar te verleiden, met rust te laten,
aan te dringen, achterwerk omhoog – vijf keer per dag
in comateuze toestand praten, achteraf

helpen met meisjeszweet, omdat zij zich schaamt
met stofzuigen – langer dan een paar minuten houdt ze het niet vol
omdat ze moeilijk kan staan,
zoog ik.

iii.

we waren zogende ouders die het beste met de kids voorhadden,
maar langzaam sloop er een verlammend en ontwrichtend proces in:
de vreesachtige behoefte zich aan te passen, over misfortuin te jammeren
met bejaarden, hoempapa muziek en gepaneerde schnitzels.

toen alles nog te overzien was, samen te vatten in verhalen van één
of duizend woorden, deed de verleiding van meisjeszweet niet ter zake:
ik boetseerde een engel in comateuze toestand en liet haar met rust
totdat haar naam een illusie was waarop ik moeilijk zittend zoog.

tot voor kort waren het slechts geruchten, maar NASA toonde foto’s
van de Fendt hakselaar waarin mensen verdwijnen door te wachten
in bed, het verduisteringsgordijn gesloten en daarachter zonlicht,
over wat je niet kent – een klein dorp, een hotel, uitzicht op zee.

iv.

Engel,

opeens voelde ik dat ik nergens naar toe moest gaan,
geen trein instappen, niemand ontmoeten.

waarom wist ik niet.

het is wel jammer, want het is toch al niet zo’n vrolijk einde
en ik wou het niet zo laten aflopen:

vijf keer per dag de verduisteringsgordijnen sluiten.
moeilijk zittend in comateuze illusies verdwijnen
als zonlicht over wat je niet kent.

ik heb geprobeerd.
ik heb geprobeerd.

ps. soms danst het synchroon op cowboymuziek.
pps. soms drinkt het thee, soms zweet het meisjes.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK