Het is een rustig dagje dineren.
Ik kauw op het geserveerde vlees,
ik vertel het dier in tongen hoe
het ooit eens aan zijn einde kwam.
 
En met het diner komt de dorst.
Vele talen leiden naar het water,
ik beproef de beste woorden maar
boven de kranen hangen mensen te drogen.
 
Ik laat het water lopen,
warm, hard, of koud –
het wordt samen opgepompt,
tamelijk tegen de regels in.
De sporen worden fluks gewist
als men mij door de keuken sleept.
Alles is heet en alles kruimelt.
 
Ik proef droef smakkend van de slaap,
de nacht is rauw en op zijn plaats.