zestienjarig bloed – anouk smies
Ik zag je direct
Je biogenetisch lijf
pulserend
bij het electriciteitshuisje
Een huid van gedichten
en maar lullen
over zingevingsproblematiek
van je lippen
Ik wou aan ze nippen als Turkse thee
de exotische print
op het roestvrijstalen opbergblik
Geen kik gaf je trots
Zacht als stukgelopen schoenen
mocht ik ezelsoren
in je mondhoek vouwen
Het kwam niet van zoenen
Een mooi en m.i. goed gedicht met hooguit twee schoonheidsfoutjes.
Derde strofe regel twee: Je past de ‘vergelijking met als’ niet goed toe. Dit moet zijn: als aan Turkse thee, maar daarmee wordt de regel te lang. “als aan thee”, lijkt me de oplossing. Men nipt toch niet anders aan Turkse thee, dan aan bijvoorbeeld Engelse? Ik snap wel dat jij het gedicht hiermee een persoonlijk tintje wilt geven, maar het geeft geen extra kracht aan het gedicht.
De laatste regel doet het misschien wel aardig tijdens een voordracht, maar kan op papier beter achterwege gelaten worden.
We moeten ophouden de lezer niet serieus te nemen en een gedicht in de slotregel te willen verklaren.
Spelen met taal, schrijven zonder het gevoel te krijgen een artikeltje voor de wiki pedia te moeten schrijven. Mag ik even lieve Anouk?
ik zag je direct
je biogenetisch lijf
pulserend
bij het
electriciteitshuisje
een huid
van gedichten
en maar lullen over
zingevingsproblematiek
van je lippen
ik wou aan ze nippen
als turkse
thee de exotische print
op het
roestvrijstalen
opbergblik
geen kik
gaf je trots
zacht als
stuk gelopen schoenen
mocht ik
ezelsoren in je
mondhoek vouwen
het kwam niet van zoenen
Geen woord te veel
Geen woord te weinig
Niets moet
Het is maar hoe je het doet
lieve groet
van eLize ,
Nog bedankt
voor je prachtige reactie
onder mijn gedicht
The End!
DeliZe herschrijft ONS allemaal!
puntje puntje Holtman laat hier weer eens zien dat hij
a) weinig ballen in de poézie tegelijk hoog weet te houden
&
b) geen waar poétisch hart heeft
tevens denk ik dat Holtman best wel een oude puntje puntje is, omdat hij tegen elke verandering is; en dat terwijl poézie van nature wil vernieuwen.
Anouk Smies haar werk zit borden- en boordenvol energie en energetische velden; vaak ook nog in combinatie met originele of niet voor de hand liggende beelden
voor een lezer is het niet altijd even simpel om dat 1,2,3 te absorberen
-en Elize herschrijft hier niks- – zij positioneert-
dat is a) scherp gezien
en het getuigt b) ook van durf en achting/respect tegelijk + nodigt uit
bij de welhaast topografische herschrijving van Elize die geen herschrijving is,
lijken de dingen bij mij als lezer zachter op zijn/haar plaats te vallen
en door dat zachtere wint het gedicht juist nog aan kracht ;
een hele interessante ‘kritiek’ dan ook!
allen
Dank voor reageren
Ik zal de diepgang van deze discussie op een lommerrijk moment tot mij door laten dringen
Met een warme groet
Anouk
Ja hoor, Stoppelaars, Delize herschrijft hier niks- zij puzzelt.
Originele of niet voor de hand liggende beelden.. Vlees noch vis.
Welke beelden? Energetische velden? Gemompel uit het zwarte gat.
Een waar poëtisch hart! Applaus dames! Holtman is de enige die hier de boel bij de les houdt. Het speelkwartier is voorbij.
Welkom in de echte wereld.
Bennie &/of Holtman,
Je kunt jezelf dan heel wat vinden, maar dat doe je dan toch liever maar in je vrije tijd.
Dit is een poézie site. Dacht ik.
Als schoolmeesters zullen jullie vast een boel verstand hebben van puntenslijpers.
Ik ben daarentegen poëet en heb derhalve veel meer iets met de ziel.
Ik heb jullie nu al een aantal keren denigrerend over het werk van Anouk Smies zien
doen. Ik heb er nog eens over nagedacht. En ik denk dat ik het nu weet.
Haar werk heeft iets avant-gardistisch.
En niet dat het altijd volmaakt is. Mag dat? Ja. Moet dat? Nee.
Maar het heeft tevens altijd een zekere consistentie
die niet aan een ieder gegeven is. Avant-gardistisch, ja dat is het.
& Hoi,
Ruud
Ik vind Anouk Smies haar werk vooral eerlijk.
Recht uit het hart, vol aparte, soms heftige beelden.
Terwijl Jan Holtman in mijn ogen meer onderwijzer dan poeët is.
In Ruud Poppelaars heb ik de poeët herkend. Ik kwam per toeval een gedicht van Ruud tegen,” met de naam Reggae, “dacht ik”.
Een klasse werkje, iedereen
die echt is geinteresseerd in poëzie zou ik aanraden om dit gedicht te lezen.
Ineens weet men weer wat het woord poëzie betekent.
Elize Stoppelaars en/of Ruud Augustinus,
natuurlijk zijn jullie ware poëten, wat zeg ik, gedichtenfreaks en natuurlijk hebben jullie derhalve veel meer met de ziel. En het hart. En de grote woorden. En de heftige, niet voor de hand liggende beelden.
Doe mij maar een gedicht over een puntenslijper.
Zie, jullie roepen altijd van alles, maar een antwoord op de simpele vragen Waar/Wanneer/Waarom krijgt de oplettende Krakataulezer nooit.
Een fijne, strenge winter verder.
Bennie Boy, ik heb nog nooit een dame iets moois over ’n gedicht van jou horen zeggen.
Ach, kijk! Daar gaat het de slecht geschoren Stoppelaars dus om met zijn poetisch hart: Dames bemin mij!
En dat is natuurlijk helemaal niet erg! (voor een vrouw gaat hij naar Karakatau). Maar om Delize en Toverdraad hier dames te noemen, gaat mij een stap te ver! Gevallen vrouwen rijp voor de GGZ!
Mensen, mensen in de zaal
dit gedicht ging over de liefde!
Ach…