Ik neem me bij de hand, leid me naar een punt
en zet me daar dan neer

het lijkt telkens weer een ander punt
maar er zijn maar weinig punten
alles is bekend: neem me bij de hand

sta op en loop gewillig mee

terwijl ik me omring met al die fijne kanten –
ik daar ergens midden tussen,
doe ik zelfs het hok los, loop er zelf in

trek de deur achter me dicht
hoor: de grendel valt weer in het slot
ga zitten, of ga slapen

ja, werp maar dof een blik bij me naar binnen
door dat kleine open ruitje – ik weet
dat ik voorgoed zit opgesloten

dat ik hier nu nooit meer uitkom

maar zeg niet telkens dat dit waanzin is