Ze spreekt in kleuren die hun naam
van onze ouders kregen. Kinderen,
sinds dauw van tijden, nooit in vorm,
op doorreis of, als op hun best,
met in de zin te blijven hangen.

Eenmaal op bezoek is tegenstand
niet aan de dag bij een beleg dat
nimmer ruimte laat voor leegte.

Ze geeft thuis. Ze zien het leven
komen onder zijden vingers,
buigen mee en krijgen lijnen.

Op sterkte worden ze geboren,
roepen ouders naar de scholen
waar ze leerden om te spreken.

Roeping groeit om meer te vangen.
Zonder vlucht. Ze blijven komen.