ik huilde
en smeekte
laat los, ga mee
hoewel ik best wist
dat januari niet
de beste tijd is
om lijken op te graven

de grond nog hard van vorst
besloot ik je voeten af te hakken
nam mee wat los kwam

ik vreesde
dat je opnieuw zou sterven

tot ik vandaag
in je doodgewaande oksels
voorzichtig de lente ontwaarde