Misschien is dit het wel.
Het verkauwde papier in de mond
waar nog lijm bij moet en dan de boekmaag in om het te binden. Daarna
kan het worden terug gezet. Er is
niets wonderlijks aan zoveel sprekendheid. Het houdt de dingen
in als groene halmen. Het is
een lied over het land zo vlak
en uitgestrekt en onder zee
zo onbegaanbaar als de celwand;
waar vermoei je je toch mee?