white
och arm meisje
hoe gaat het met jou
ben je zo bang en alleen
in de kou
weet je de weg niet
en heb je geen jas
of handschoentjes aan
moet je zo bang en alleen daar maar staan
moet je zo huilen en ben je zo moe
wees maar gerust
ik kom naar je toe
ik houd je goed vast en wieg je in slaap
terwijl ik zing over een klein arm schaap
ik wikkel een deken goed om je heen
voortaan ben je nooit meer alleen
black
een ander bloot meisje
in de blakerende zon
snakkend naar water
wacht maar ik kom
ik geef je te drinken
les je ergste dorst
drink niet te gulzig
voorzichtig je morst
nadat ik je waste
terwijl ik je suste
en goed op je paste
je veel en teer kuste
je wou zo graag slapen
je was ook zo moe
ik leg je te ruste
en eindelijk gingen je oogjes toen toe
nu speel je getweeën
en zijn jullie blij
voor altijd en eeuwig
heel veilig bij mij
En in “mijn tijd” Rie Cramer!
De basis van cultuur (in brede zin zowel religie als kunst)wordt meestal in de jeugd gelegd!
wat is er mis met kinderversjes?
dat zijn vaak de leukste; neem het het gedicht “lijmen” van Joke van Leeuwen; ze is er ver mee gekomen
Het is een kinderversje, niet meer en niet minder.
Tja, de een houdt van André van Duijn. De ander van Vondel.
Als ik u goed begrijp, vindt Henk Manja Croiset een André van Duijn en ik haar als een Vondel, die een kousenwinkel had.
Overigens henk er staat meer van Manja Croiset, je hebt nog wat te doen. nou Manja Croiset is meer nog een Arthur Miller!
Mensen maak je niet zo druk. Het is iemand, die wat “zegt””.
Tekort geleden, ik denk dat redactie niet enthousiast zou zijn, als ik nu al weer iets in zond,anders zou ik wel dingen met veel meer diepgang insturen, maar of dat gedichten zijn.
en Schmieren, wie was er beroemd/berucht om in zijn tijd Ko van Dijk
Rechtstreeks en aandikken, lijkt me een contradictie.
Schmierend is voor mij een toneelterm, waar je mee een een ander wegspeelt nvt hier. lijkt me.
Maar u hebt recht op uw mening. Ik weet niet of u dicht, maar in uw mening zeker geen subtiliteit.
Dichteres Manja Croiset is nogal rechtstreeks in haar gedichten, ze zet het nogal zwaar aan, weinig subtiliteit, nogal zwart/wit. Er valt weinig tussen de regels te lezen, want ze verklaart alles nogal ‘in you’re face’, schmierend kun je dat noemen, of kitsch. Dat is net zoiets om veel en vaak uitroeptekens te gebruiken.
Is het nu edel of is het kitsch? Het is niet mijn favoriete van Manja Croiset. Maar ik ken iemand, die het een wiegenliedje noemde!!!
Maar ik vind haar buitengewoon veelzijdig. Ik weet niet of u mijnheer Henk haar boeken kent???
Bij ons thuis bestond de uitdrukking “gekke Henkie”…
Is het niet “kitsch”, ik weet dat ik hier een ander woord moet gebruiken. Ik vind het leuk het zo te ventileren! Als je wel kritiek levert, maar dat nogal anoniem doet. Ieder heeft recht op zijn/haar mening. Maar kom dan wel uit waar je voor staat!!!
Ik vind het helemaal niet edelkitch hoor; juist een vertederend gedichtje. Door het gebruik van het metrum spreekt dit gedicht het kind in mij nog meer aan.
Toch wel wat edelkitsch dit gedicht.