voyeur – vera de brauwer
tijdens een zonbestoven middagpauze
winkelwandel ik naar het tweedehands literair salon
waar ik nooit zonder gezelschap buiten kom
mijn flemende vinger streelt de namen van dichters
wiens bravoure verstilde
wiens bundel men kwijt wilde
wegens
te vernieuwend, te oud
te braaf, te stout
te hermetisch, te open
of gekregen wat men nooit zelf zou kopen
wie zal ik behoeden voor het onverschillige stof
dat noch de verwaande, noch de bescheiden dichter ontziet?
daar prijkt onverwacht de begeerde bundel
warmbloedige verzen, met kunde vertaald
ongeschonden, hij lijkt haast niet aangeraakt
gulzig sla ik het eerste blad om
struikel languit
over de opdracht
hoe zij met Valentijn 2007 wou verdrinken
in zijn blauwe ogen
ik voel me een indringer in hun verhaal
een dief, een voyeur, ik zou dit niet mogen…
en dan het besef dat dit boek werd verkocht
dat het lezen, bespotten en zelfs het verscheuren
van dit tweede blad mocht
Een gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/
Hallo Vera! Ik vind die gezongen versie wel mooi. Maar de beelden spreken me ook aan. Ik zie mezelf al bij de Slegte.. heb ook al heel wat gered.. Er spreekt in ieder geval veel liefde voor poezie uit dit gedicht! Dat is altijd goed. Een mooi tegenwicht tegen al die verzuring die je zo vaak treft.
Dag Martin. Hartelijk dank voor de positief klinkende reactie die zowel de tekst als de zang betreft.