voor marije – maaike klaster
Natuurlijk weet ik het nog,
hoe wij vlak voor de finale van het EK van ‘88
op een vrijwel uitgestorven straat met onze luchtmicrofoon
in de aanslag die enkele, nietsvermoedende fietser de halt toeriepen
om hem eens heel serieus – alsof we lange, grijze jassen droegen –
aan de tand te voelen: Wie zou er gaan winnen? De Russen? Of wij?
Dat ik sindsdien weet hoe het eruit ziet als iemand buitenspel staat.
Of hoe ik na drie weken Italië bruin en blond als nooit tevoren
bij jullie thuiskwam, waar jouw moeder mij verwelkomde,
ons allebei van top tot teen bewonderde en misschien wel voor het
eerst van haar leven tevreden keek, met gepaste trots zei dat wij allebei
van die mooie meiden geworden waren, en hoe blij mij dat maakte,
hoeveel dat goedmaakte.
Daarom begrijp ik nog steeds niet waarom één zo’n mooie meid niet meer
dan genoeg is geweest voor haar om tot het eind van haar leven in leven te
blijven, en ik wil dat je weet hoezeer het me spijt, in de eerste plaats voor
jou, maar ook voor mij, want ook ik ben nu jouw moeder kwijt.
Geef een reactie