voor anker – jan holtman

Nog zie ik haar smoeltje
iets hoger dan het zitvlak
van haar stoeltje,

de kruimels van het plakje
cake nauwkeurig volgend,
haar jurk het vangnet

en haar glimlach als ze
een kruimel met een
Parkinson knock-out

op het tapijt van het
verpleeghuis smijt.

Reageer