Vlinder me dan
met je vleugels van bijna
vergane wellust

vlinder me gerust
nog eens met je vleugels van
onmogelijk geachte tweede kansen op
fladderen dat toch langer
zou moeten duren dan
die verwachte dag die kwam en
onverwacht spotte met
dat beperkende idee van
24 uur

vlinder me met
je vleugels van moed die je
nooit dacht nodig te hebben

vlinder me zoals
niemand kan en spreek tot mij
vanuit het moeras van tegengas
waarvan je juist dacht het
altijd nodig te hebben:

“ik vlinder je met mijn
vleugels van
herboren wellust

ik vlinder je gerust
nog eens met mijn vleugels van
nooit gebruikte tweede kansen
fladder oneindig in de meteen
gegrepen eerste kans met
een moed zo terloops dat
het hand in hand gaat met
de onbereikbare moedeloosheid

ik vlinder je tot we er
– ja, juist dan –
bij neerliggen”