vlak en wit I – jan holtman
Zo vlak en wit
de muur het papier
met de letter breekt
ontstaat het venster
zo staar ik naar buiten
het woord, het gat
van de nacht, het
licht van de dag in
met handen die nog
geen handen zijn
en te korte armen
en ogen die kijken
zonder te zien.
Alsof woorden het raam opzetten naar begrip. Het ontstaan van een venster (denkraam?)
Nog onvolwassen armen en ogen die nog niet zien, maar het licht begint te schijnen waardoor duidelijkheid kan onstaan.
Pakkend gedicht.
Of gewoon te lezen als een soort opsluiting, binnen de muren geen woord op papier krijgen, geen uitzicht op buiten. Er ontstaan een gedachtengang waarbij gepoogd wordt om toch naar buiten te kijken en te beschrijven maar dat lukt (nog) niet.
Goed gedicht dat blijft intrigeren en de betekenis laat zich niet vangen.