visioen – dirk wolters
Ik zag de goden zich
met tomeloos plezier verbazen
om hun eigen onvermogen
ik zag ze spelen, uit verveling
zomaar iets proberen
eerst geschrokken, daarna vol verrukking
kijken naar de eerste zonnestralen
ik zag de tijd beginnen en ik zag
het universum eeuwig lachen
om een zelfbedachte, wonderlijke grap.
Een mooi en simpel gedicht. ik ben van mening dat het nog sterker is als het niet in de ik-vorm zou staan. bijv:
“..toen de goden zich/met tomeloos plezier verbaasden/om hun eigen onvermogen”
slechts een suggestie
Hoi Dirk–Gerben wees me op je site tijdens een discussie over hoe poëtisch Nederlands kon zijn, als een goed voorbeeld.
Hij had nogal gelijk! Wat een mooie gedichten. Deze blijft maar weerklinken. Echt super.