verstoppertje – bob elias
nooit zal dit wennen
zeggen doktersogen
achter het bureau
het beeldscherm toont
wat de muis
niet wissen kan
op de gang
trekt een stoet cliniclowns
de stijf gesloten deur voorbij
de kalender aan de muur
die een toekomst
op papier plaveit
buiten roept een kind
buut vrij
Mooi gedicht. Sterk: de dubbele lading die de titel in het gedicht krijgt.
Deze komt áán, en dan die laatste strofe …
Indrukwekkend.
Bob, ik vind het ook ‘mooi’, niet in de laatste plaats vanwege een stukje herkenning in persoonlijke sfeer.
Maar toch… het heeft ook wel iets keuvelends en dat vind ik dan minder geslaagd. Ik zou het wat aanscherpen, dat het nog meer binnen komt zeg maar. En dat ‘stijf’ bij ‘gesloten deur’… is dat echt nodig?
Eindelijk weer een goed gedicht! De dood, juist, daar gaat het om!
En niet om ‘een stukje herkenning’!
Dank je wel voor de lof en opbouwende kritiek, ik neem het mee. ‘Stijf’ was inderdaad een twijfelwoordje, dat ik toch heb laten staan.