de wind krast ravenzwart
tot woelende matras het gras
dat een eeuw geleden

praalbed was voor haar
die de zwaartekracht ontsteeg
van wie ik niet meer ruiken

kan de geuren van haar huid
en niet meer proeven de
zilte druppels van haar lijf

van wie de kleine lach
die elke storm deed liggen
is verstomd en zich alleen

nog horen laat als de wind
zijn krassen staakt en
met mij huilen wil